POŚRÓD NAJWSPANIALSZYCH ROZDZIAŁÓW BIBLII
Elwood McQuaid
Wiele lat temu miałem w posiadaniu książkę Great Chapters of the Bible (Wielkie rozdziały biblijne) autorstwa nieżyjącego już dr. G. Campbella Morgana, znakomitego brytyjskiego biblisty i pastora. Nie pamiętam, czy 36 rozdział Ezechiela był tam wymieniony; w każdym razie powinien był być. Ustęp ten bowiem prezentuje wyjątkowo obfite objawienie prorockie. Czytelnik dowie się z jednej strony o zgromadzeniu rozproszonego Izraela w Ziemi Obiecanej, z drugiej zaś o głoszeniu prawdy Bożej i Słowa Bożego daleko aż po krańce ziem zasiedlonych przez narody pogańskie (nie-Żydów), napotykając w dodatku po drodze właściwie każde zagadnienie, które ma odegrać znaczniejszą rolę w dniach ostatnich.
Obserwujemy dziś wśród chrześcijan szczególną wrażliwość na wydarzenia, jakie mają miejsce wokół nas. Towarzyszy jej jednakże brak zrozumienia tempa zegara prorockiego i mechanizmów, które mają koniec końców doprowadzić do takich a nie innych wypadków. 36 rozdział Księgi Ezechiela może się okazać nader pomocny w tej mierze.
Czyja ziemia?
Lecz wy, góry izraelskie, wypuścicie swoje gałązki i przyniesiecie owoc swojemu ludowi izraelskiemu, gdy wkrótce powróci. [...] I sprowadzę na was ludzi, Mój lud izraelski, wezmą was w posiadanie... [w. 8 i 12].
Wersety te zawierają jednoznaczne stwierdzenie własności. Prorok nie rzucał słów na wiatr, nie powinny one więc być traktowane lekko przez dzisiejszych wierzących. Niezmierną wagę ma odpowiednie przygotowanie się umysłowe i duchowe na atak propagandy kierowanej dziś przeciw Żydom, posiadającym prawo własności do tej ziemi, która zresztą - jak później zobaczymy - jest "Jego ziemią". Ponieważ zaś terytorium nazywane Izraelem to "Jego ziemia", Bóg może nadawać ją, komu zechce, i nadał ją bez wątpienia narodowi żydowskiemu.
Podkreślam tę prawdę już któryś raz z kolei, a to z tej przyczyny, że w niektórych środowiskach chrześcijańskich coraz wyraźniej zaznacza się tendencja odchodzenia od wspierania praw narodu izraelskiego, a opowiadania się za sprawą Palestyńczyków i ich orędowników. Jaser Arafat nie kryje, że dąży do sojuszu chrześcijańsko-muzułmańskiego, dzięki któremu doprowadziłby w końcu do usunięcia Żydów z tego obszaru. Jego zdaniem tylko to może uratować Palestyńczyków przed losem wygnańców bez praw i godności.
W niektórych środowiskach chrześcijańskich coraz wyraźniej zaznacza się tendencja odchodzenia od wspierania praw narodu izraelskiego, a opowiadania się za sprawą Palestyńczyków i ich orędowników...
Niestety, Arafat i inni muzułmanie zdołali już doprowadzić do zmiany nastawienia wielu osób względem Izraela.
Potwierdzeniem tych niepokojących danych jest fakt, iż wrogowie Izraela głośno roszczą sobie prawo do lwiej części jego ziemi i zagorzale protestują przeciwko każdej cegle, jaką Żydzi położą na obszarach, na które tamci mają ochotę. Zgodne (wyjąwszy może Stany Zjednoczone) poparcie dążeń palestyńskich przez ONZ nie tylko przeszkadza w rokowaniach izraelsko-palestyńskich, ale i prowokuje wrogów Izraela do eskalacji żądań. Na szczęście, Bóg już dawno zabrał głos w tej sprawie, toteż możemy mieć pewność, że to do Niego należy ostatnie słowo.
Musimy mieć jasną świadomość tego, że 17 rozdział Księgi Rodzaju nie pozostawia wątpliwości co do tego, kto dziedziczy po Abrahamie, a zatem kto posiada prawa do ziemi. Są to potomkowie Abrahama z linii Izaaka, a nie Ismaela: "Na to rzekł Bóg: Nie! Ale zona twoja Sara urodzi ci syna i nazwieszz go imieniem Izaak, a Ja ustanowię przymierze Moje z nim jako przymierze wieczne dla jego potomstwa po nim" (17,19). Ważnym elementem obietnicy przymierza, która została odziedziczona przez Izaaka i "jego potomstwo po nim", jest ziemia izraelska.
Przypisanie tej ziemi na własność narodowi żydowskiemu nie oznacza, że jest to naród lepszy, a jego rywale są gorsi. Ten sam rozdział Pierwszej Księgi Mojżeszowej wspomina bowiem także o znacznych obszarach obiecanych Ismaelowi i jego potomkom: "Co do Ismaela, wysłuchałem cię: Oto pobłogosławię mu i rozplenię go, i rozmnożę go nad miarę. Zrodzi on dwunastu książąt, i uczynię z niego naród wielki" (17,20). Sedno obecnego sporu pomiędzy Żydami a Palestyńczykami tkwi w tym, że ci, którzy podają się za potomstwo Ismaela, nie są usatysfakcjonowani tym, co do nich należy, a co wielokrotnie przewyższa wielkość obszaru maleńkiego Izraela. Ktoś mógłby to określić mianem waśni rodzinnej, i może nie pomyliłby się zanadto, gdyby stwierdził, że Palestyńczycy przypominają rozkapryszone dziecko, które chce zająć dla siebie całe tylne siedzenie w samochodzie: "Niech on się przesunie! Zajął moje miejsce!"
Nie lepszy, ale wybrany
W 36 rozdziale Księgi Ezechiela Pan jasno wypowiada się o swoim ludzie wybranym: "Dlatego tak powiedz domowi izraelskiemu: Tam mówi Wszechmocny Jahwe: Ja działam nie ze względu na was, domu izraelski, lecz ze względu na Moje święte imię, które znieważyliście wśród ludów, do których przybyliście. Dlatego uświęcę wielkie Moje imię, znieważone wśród narodów..." (w. 22-23a).
Nie ulega wątpliwości, że Bóg wybrał naród izraelski w tym konkretnym celu, aby uwielbić swe święte imię. W istnienie Izraela wpisany jest Boży cel: aby pewnego dnia cały wszechświat głosił wielkość Pana. Izrael zatem i jego dzieci nie są szczególnymi ze względu na wyższość wobec innych narodów, ale ze względu na rolę Bożego narzędzia.
Jako chrześcijanie, powinniśmy nieustannie mieć to w pamięci. Zdarzają się bowiem od czasu do czasu wśród nas wierzący skłonni przejawiać postawę wyższości. Uwidacznia się to szczególnie u osób skażonych w jakimś stopniu resentymentami antysemickimi. Otóż chrześcijanie nie są nikim lepszym; oni jedynie zostali odkupieni. To fakt niezmiernie ważki i - dodałbym nawet - otrzeźwiający. Patrząc z takiej perspektywy na oba obozy: na Izrael i na kościół zachowamy trzeźwe spojrzenie, a za naszego mocodawcę będziemy uznawać Boga, a nie samych siebie.
Przestroga dla prześladowców Izraela
Prawda ta bywa powtarzana wielokrotnie, chciałbym ją jednak przypomnieć i w tym miejscu. Nigdy bowiem zbyt wiele przypominania, że Bogu nie podobają się osoby czy grupy stawiające sobie za cel przysparzanie cierpień tym, których On wybrał: "Dlatego tak mówi Jahwe Pan: Podnoszę rękę na znak przysięgi: Zaiste, narody, które są dokoła was, znosić będą swoje obelgi" (36,7). Ludzie odczuwający niechęć do narodu żydowskiego wzdragają się na dźwięk słów, jakie Pan skierował do Abrahama w 12 rozdziale Księgi Rodzaju (w. 3): "I będę błogosławił błogosławiącym tobie, a przeklinających cię przeklinać będę; i będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi". Słuchajmy tych słów dopóty, aż rzeczywiście je usłyszymy!
Will H. Houghton, niegdyś prezes Instytutu Biblijnjego im. Moody'ego, wypowiedział tę prawdę w formie krótkiego wierszyka:
Nie mówcie mi, że chrześcijanin
Prześladowałby Żyda;
Prawdziwy chrześcijanin - nigdy,
Tylko poganin chyba.
Skoro ostatecznym celem dziejów jest przyniesienie chwały Bogu, to w jaki sposób Bóg planuje tego dokonać? W 36 rozdziale Księgi Ezechiela znajdziemy trzy ważne wskazówki na ten temat: odrodzenie, pojednanie i utwierdzenie.
Odrodzenie
Kraj wybrany przez Pana: ziemia izraelska dozna szczególnego odrodzenia, jakie nigdy dotąd nie wydarzyło się na ziemi:
I rozmnożę na waszej ziemi ludzi i bydło, i będzie ich dużo, i będą się mnożyć; osiedlę was jak za wa-szych dawnych czasów i będzie się wam lepiej powodziło niż poprzednio. I poznacie, że Ja jestem Jahwe [w. 11].
Jak bardzo lepszy los zaplanował dla nich Pan? "A spustoszony kraj będzie uprawiany zamiast być pustkowiem na oczach wszystkich przechodniów, i będą mówić: Ten kraj, niegdyś spustoszony, stał się podobny do ogrodu Eden; a miasta, które legły w gruzach i były spustoszone i zburzone, są teraz obwarowane i zamieszkane" (w. 34-35).
Izrael i jego dzieci nie są szczególnymi ze względu na wyższość wobec innych narodów, ale ze względu na rolę Bożego narzędzia... Chrześcijanie nie są nikim lepszym od niechrześcijan; oni jedynie zostali odkupieni...
Przywrócenie chwały ziemi izraelskiej i podniesienie jej do rangi ogrodu Eden to obietnica ważna - i ekscytująca. Lecz na niej się nie kończy. Odrodzenie ziemi izraelskiej wiąże się bowiem bezpośrednio z Bożym planem pojednania krnąbrnego ludu z jego Bogiem. Odrodzony naród izraelski będzie namacalnym świadectwem swego powrotu do Jahwe.
Pojednanie
Piąta Księga Mojżeszowa wymienia powody, które doprowadziły do spustoszenia ziemi izraelskiej i jego symbolicznej wymowy dla narodów świata na przestrzeni wieków, kiedy to Izrael jako naród daleki był od swego Boga i rozproszony wśród narodów: "I będą mówić wszystkie narody: Za co Jahwe uczynił tak tej ziemi? Co za przyczyna tego wielkiego żaru Jego gniewu? I odpowiedzą: Za to, że opuścili przymierze z Jahwe, Bogiem swoich ojców, które z nimi zawarł, gdy wyprowadził ich z ziemi egipskiej (5 Mojż 29,23-24).
Lecz odrodzenie ziemi izraelskiej zapoczątkuje nowe czasy w historii Izraela: w owym dniu Izrael przyzna nareszcie Bogu przysługujące Mu miejsce pośród Jego umiłowanego ludu. Werset 36,28 w Księdze Ezechiela mówi krótko i jasno:
I będziecie mieszkać w ziemi, którą dałem waszym ojcom; i będziecie Moim ludem, a Ja będę waszym Bogiem.
Utwierdzenie
Kiedy tylko narody szczerze zaciekawią się przyczyną spustoszenia ziemi izraelskiej, ziemia ta odzyska możliwość zaświadczenia o łasce i chwale Boga, jednającego Izrael ze Sobą.
Ciekawe refleksje nasuwają się przy porównaniu dwu ustępów biblijnych: 29 rozdziału Księgi Powtórzonego Prawa i 26 rozdziału Księgi Ezechiela. Pamiętamy, jak w wersecie Ez 36,35 powiedziano: "Ten kraj, niegdyś spustoszony, stał się podobny do ogrodu Eden"; werset 36 natomiast ukazuje całkowitą odmianę losów ziemi izraelskiej i jej mieszkańców:
I poznają narody, które wokoło was pozostały, że Ja, Jahwe, odbudowałem to, co było zburzone, zasadziłem to, co było spustoszone; Ja, Jahwe, powiedziałem to i uczynię.
Wierny Bóg wykonuje to, co obiecał, a wtedy Jego chwała, mądrość i cześć zostają objawione na oczach wszystkich narodów.
Czy zatem 36 rozdział Księgi Ezechiela należałoby umieścić wśród "najwspanialszych rozdziałów Biblii"? Jestem pewien, że nawet po tak pobieżnej analizie jego cudownej treści Czytelnik zgodzi się ze mną i odpowie: Jak najbardziej!
Israel My Glory czerwiec/lipiec 1997.
(Used by permission by The Friends of Israel Gospel Ministry, Inc., Bellmawr, NJ, USA).
Redakcja udziela zainteresowanym prawa przedruku bądź innej formy powielania całych artykułów i ich części (przy zachowaniu wierności przesłaniu tekstu) pod warunkiem zaznaczenia, że tekst pochodzi z Tymoteusza, oraz podania adresu redakcji.
Tymoteusz - Miesięcznik popularno-apologetyczny
Wydawca: Oficyna Wydawnicza TIQVA,
skr. poczt. 2300, 53-413 Wrocław 47
artykul pochodzi z czasopisma: TYMOTEUSZ
