(Ez 36,16-24)
William Varner
Jakiś czas temu przeprowadzono badanie mające pokazać, jakie wydarzenia okazują się najcięższymi przeżyciami w życiu rodziny. I odkryto, że przyczyną drugiego z kolei największego stresu, zaraz po śmierci współmałżonka, jest przeprowadzka. Tymczasem dzieje narodu żydowskiego to niekończący się ciąg przeprowadzek, zazwyczaj dokonywanych pod przymusem.
Pod koniec Skrzypka na dachu mieszkańcy małej Anatewki wyruszają na przymusowe wygnanie. Któryś z mężczyzn wygłasza gorzki komentarz: "Pewnie dlatego zawsze nosimy kapelusze". Żart może na moment ulżyć Żydom w cierpieniu, niemniej jednak rzeczywistość wygnania wpisała się w żydowskie losy nader boleśnie.
W Księdze Ezechiela 36,16-24 Bóg wyjaśnia prorokowi przyczyny i okoliczności wygnania Żydów. Wyjaśnienie to opiera się na trzech ideach: przemieszczenia, urągania i przywrócenia.
Przemieszczenie
"I doszło mnie słowo Jahwe tej treści: Synu człowieczy, gdy dom izraelski mieszkał w swojej ziemi, skalał ją przez swoje postępowanie i swoje czyny; jak jest z nieczystością kobiety w okresie jej krwawienia, tak było z ich postępowaniem wobec Mnie. I wylałem Moją złość na nich za krew, którą przelali na tej ziemi, kalając ją swoimi bałwanami. I rozproszyłem ich wśród narodów, i zostali rozsiani po różnych ziemiach; według ich postępowania i ich czynów osądziłem ich" (w. 16-19).
"Diaspora", greckie słowo oznaczające rozproszenie, opisuje długi okres wygnania Żydów z ziemi izraelskiej. Przez ponad dwa i pół tysiąca lat większość Żydów żyła poza ziemią swych przodków, darowaną Abrahamowi, zdobytą przez Jozuego i rządzoną przez Dawida. Po dziś dzień poza granicami Izraela mieszka dwa razy więcej Żydów niż w samym Izraelu. Dlaczego tak jest?
Ezechiel wyjaśnia, iż stało się to wskutek grzechów Izraela, zwłaszcza zaś przelewania krwi i praktykowania bałwochwalstwa. Duchową nieczystość narodu porównuje do nieczystości rytualnej kobiety podczas comiesięcznego krwawienia. Pan rozproszył swój lud pośród narodów z powodu ich ciągłej niewierności względem zobowiązań wynikających z Przymierza (w. 19).
Diaspora żydowska utworzyła się trzema etapami. Pierwsza faza wygnania rozpoczęła się w roku 722 przed Chr., gdy armia asyryjska podbiła Królestwo Północne Izraela. Faza druga zaczęła się w roku 586 przed Chr. od podbicia Królestwa Południowego Judy przez wojska babilońskie. Część wygnańców powróciła po latach z tej niewoli, tworząc zalążek narodu żydowskiego z okresu Nowego Testamentu. Potem jednak nastąpiła faza trzecia, gdy w roku 70 po Chr. Judeę podbiły wojska rzymskie.
Choć w ciągu ostatnich 2000 lat na obszarze swej prastarej ojczyzny zawsze żyła jakaś garstka Żydów, to jednak znakomita większość narodu mieszkała poza swoją ziemią, w niemal wszystkich krajach świata. W starożytności można ich było znaleźć w Egipcie i Etiopii; w średniowieczu trafili do puszcz północnej Europy i na stepy Mongolii i Chin. W czasach nowożytnych naród żydowski mieszkał w krajach tak ogromnych jak Rosja i tak maleńkich jak Gibraltar.
Narodowi żydowskiemu udawało się przetrwać w każdym miejscu swego wygnania, co jest wymownym świadectwem prawdziwości obietnic tak o wygnaniu jak i o ocaleniu. Żyjąc pośród narodów, Żydzi unikali asymilacji. Wciąż mówi się o nich "rosyjscy Żydzi", "niemieccy Żydzi", czy "amerykańscy Żydzi". W niektórych państwach nadawano im obywatelstwo, w niektórych zaś stanowczo im go odmawiano. Tak czy inaczej zawsze byli uważani za obcych w cudzym kraju i zawsze musieli zadawać to pytanie: "Jakże mamy śpiewać pieśń Jahwe na obcej ziemi?" (Ps 137,4).
Znieważenie
"Lecz gdy przybyli do narodów, wtedy tam, dokądkolwiek przybyli, znieważali Moje świętej imię, gdyż mówiono o nich: Oni są ludem Jahwe, musieli wyjść z Jego ziemi. Wtedy żal Mi było Mojego świętego imienia, które znieważył dom izraelski wśród ludów, do których przybył. Dlatego tak powiedz domowi izraelskiemu: Tak mówi Wszechmocny Jahwe: Ja działam nie ze względu na was, domu izraelski, lecz ze względu na Moje święte imię, które znieważyliście wśród ludów, do których przybyliście. Dlatego uświęcę wielkie Moje imię, znieważone wśród narodów, bo znieważyliście je wśród nich; i poznają ludy, że Ja jestem Jahwe - mówi Jahwe Pan - gdy na ich oczach okażę się święty wśród was" (w. 20-23).
Zgodnie z tymi wersetami Izraela spotkała na wygnaniu dziwna i smutna rzecz: Gdziekolwiek się udali, powodowali znieważanie imienia Bożego. Nie działo się tak z powodu jakichś straszliwych czynów, jakich się tam dopuszczali, bo w istocie przyczyniali się do rozwoju kultury krajów, w których się osiedlali. (Jeden przykład: odsetek Żydów wśród laureatów Nagrody Nobla znacznie przewyższa 1%, czyli odsetek Żydów w populacji świata). W jaki więc sposób znieważyli imię Boże?
W tym ustępie biblijnym aż trzykrotnie mówi się o "imieniu Bożym". Po raz pierwszy jest powiedziane, że Izrael na wygnaniu "znieważał" imię Boże. Działo się tak, gdy narody szydziły z faktu, że Izrael jest wybranym ludem Bożym: "Jeśli Bóg tak traktuje swój wybrany lud, to cóż to za Bóg?!"
Imię Boże oznacza Bożą sławę i cześć. Wypełniając obietnice o sądzie za grzech, złożone swemu ludowi, Bóg de facto położył na szali swoją dobrą sławę. Musiał się liczyć z szyderstwami pod swym adresem za rzekome nietroszczenie się o swój własny lud. Żydzi na porządku dziennym wysłuchiwali swej nazwy poprzedzanej przez najohydniejsze z przymiotników, zbyt bluźniercze, by można je tu przytaczać.
Wygnanie to jednak i związane z nim znieważanie imienia Bożego nie będą trwać wiecznie. Bóg pała zazdrością o cześć swego imienia i dlatego obiecał zadbać o zakończenie banicji Izraela raz na zawsze. I spełni tę obietnicę, nie dlatego, że Izrael na to zasługuje, ale dlatego, że Święty Izraelski pragnie naprawić krzywdę wyrządzoną swemu dobremu imieniu. Tak jak to powiedziano w wersecie 36,22 Księgi Ezechiela: "Tak mówi Wszechmocny Pan: Ja działam nie ze względu na was, domu izraelski, lecz ze względu na Moje święte imię, które znieważyliście wśród ludów, do których przybyliście".
Oto zatem w Starym Testamencie znaleźliśmy wspaniały tekst o łasce Bożej. Pan ocali Izraela nie ze względu na dobroć tego narodu, ale ze względu na swą łaskawość, przez nikogo niezasłużoną. Pan otoczy chwałą swe imię przez to, że nie porzuci swego nieposłusznego ludu na wieczne wygnanie.
Przywrócenie
"I zabiorę was spośród narodów, i zgromadzę was ze wszystkich ziem; i sprowadzę was do waszej ziemi" (w. 24).
Jak Pan wszechświata przywróci cześć swemu znieważonemu imieniu? Jak dowiedzie narodom, że istnieje i że dochowuje słowa? Uczyni to poprzez zakończenie wygnania swego ludu i unicestwienie hańby Diaspory. Obietnica wersetu 24 jest prosta i nader jasna: Mamy tam trzy czasowniki: "zabiorę was", "zgromadzę was" i "sprowadzę was". Rozproszeni pośród narodów wygnańcy zostaną więc zabrani i zgromadzeni, po czym sprowadzeni do tej samej ziemi, z której ich wygnano ("do waszej ziemi", czyli ziemi Abrahama, Izaaka i Jakuba). Czołówką Bożego planu na przyszłość będzie zatem odrodzenie narodowe Izraela.
Nieco ponad wiek temu na dalekiej prowincji imperium tureckiego, zwanej Palestyną, żyła skromna społeczność żydowska, uboga, utrzymująca się głównie z darów swych ziomków z zagranicy. Ale wystarczyło jedno stulecie intensywnej imigracji, osadnictwa, ofiar, trudu i wojen o życie, a powstało państwo o jednej z najsilniejszych armii świata i nader wysokiej stopie rozwoju naukowo-technicznego.
Historycy świeccy nie potrafią wyjaśnić tak zdumiewającego odrodzenia. Lud przez wieki żyjący na wygnaniu, pozbawiony nie tylko prastarej ziemi, ale i dawnego języka, powstał na nowo. Sceptycy mówią o "szczęśliwym zbiegu okoliczności", "amerykańskiej pomocy" i innych rzeczach rzekomo odpowiedzialnych za ten historyczny fenomen. Teologowie, którzy powycinali Boże obietnice dane Izraelowi i poprzylepiali je do kościoła, nie chcą dostrzec faktycznej wagi tego odrodzenia. Wytykają Izraelowi świeckość jako dowód, że Bóg nie ma z tym narodem nic wspólnego. Zapominają, że Ezechiel prorokował o kościach, które najpierw się połączą, jeszcze bez ożywczego tchnienia, a dopiero potem Duch tchnie w nie życie (37,1-14).
Niewierzący sceptycy i alegoryzujący teologowie nie chcą uznać i przyjąć do wiadomości jedynego logicznego wytłumaczenia. Wytłumaczenie to wyrasta ze Słowa Bożego, poparte przez dziesiątki proroków Starego i Nowego Testamentu. Bóg, który sprawił, że Jego naród poszedł na wygnanie, Bóg, który na tym wygnaniu doznał znieważenia, ten sam Bóg otoczył chwałą swe imię, gdy rozpoczął proces przywracania zbłąkanych synów Jakuba z powrotem na ich prastarą ziemię. Czyni to nie ze względu na ich zasługi, ale ze względu na swą łaskawość, miłosierdzie i wierność. Czyni to, aby uwielbić swe wielkie imię pośród narodów. Nie bądźmy ślepi na Jego świadectwo, jakie rozgrywa się na naszych oczach!
Israel My Glory czerwiec/lipiec 1997.
(Used by permission by The Friends of Israel Gospel Ministry, Inc., Bellmawr, NJ, USA).
Redakcja udziela zainteresowanym prawa przedruku bądź innej formy powielania całych artykułów i ich części (przy zachowaniu wierności przesłaniu tekstu) pod warunkiem zaznaczenia, że tekst pochodzi z Tymoteusza, oraz podania adresu redakcji.
Tymoteusz - Miesięcznik popularno-apologetyczny
Wydawca: Oficyna Wydawnicza TIQVA,
skr. poczt. 2300, 53-413 Wrocław 47
artykul pochodzi z czasopisma: TYMOTEUSZ
