NIE-ŻYDZI A ŻYDOWSKIE ŚWIĘTA
Twierdzi pan, że nie-Żydzi nie powinni obchodzić żydowskich świąt religijnych, bo te mają sens tylko dla Żydów. Czy jednak Bóg nie nazwał żydowskich świąt swoimi świętami (3 Mojż 23)? Pierwszym świętem Pana opisanym w 23 rozdziale Księgi Kapłańskiej jest cotygodniowy szabat. Nie jest on określony jako zwyczaj żydowski, ale jako dzień dany przez Boga Izraelowi oraz każdemu poganinowi, który zechce przyłączyć się do Pana Boga Izraelskiego. Czy nie powinniśmy więc przestrzegać go także dzisiaj? Bądź co bądź, Pan dał jednocześnie dziewięć innych przykazań, co do których wszyscy się zgadzamy, iż nadal obowiązują (wyjąwszy ignorowanie zakazu czczenia obrazów przez katolików). To niekonsekwentne, nauczać, że szabat jest dla Żydów, podczas gdy pozostałe dziewięć przykazań nie, że przykazanie o szabacie zostało zmienione, a pozostałe dziewięć nie. Dlaczego niemal wszystkie większe wyznania naśladują Rzym i odrzucają obchodzenie szabatu, zastępując to świętowaniem niedzieli?
Albowiem On jest pokojem naszym, który oboje jednym uczynił i średnią ścianę, która była przegrodą, rozwalił: Nieprzyjaźń, to jest zakon przykazań, który zależał w ustawach, skaziwszy przez ciało swoje, aby dwóch stworzył w samym sobie w jednego nowego człowieka, czyniąc pokój: I pojednał obydwóch w jednym ciele z Bogiem przez krzyż zgładziwszy nieprzyjażń przezeń... [Ef 2, BG].
Pismo podkreśla, że Bóg zawarł przymierze z Izraelem, nie z poganami: "Oznajmił swe słowo Jakubowi, ustawy swe i prawa Izraelowi. Nie uczynił tak żadnemu ludowi..." (Ps 147,19-20); "...poganie [...] nie mają zakonu" (Rz 2,14); "...krewnych moich według ciała, Izraelitów, do których należy synostwo i chwała, i przymierza, i nadanie zakonu..." (Rz 9,3-4); "...wy, niegdyś poganie w ciele, [...] dalecy od społeczności izraelskiej, obcy przymierzom zawierającym obietnicę..." (Ef 2,11-12) itd.
Owszem, poganie mają "treść zakonu [...] zapisaną w ich sercach" (Rz 2,15). O tym, iż chodzi o zakon, który Bóg wypisywał od początku w każdym ludzkim sercu, nie zaś o przymierza dane Izraelowi na Synaju, mówi fakt, iż ludzkie sumienie ogranicza się tylko do praw moralnych. W żadne sumienie nie wpisano obowiązku przestrzegania szabatu, nie mówiąc o licznych innych pouczeniach ceremonialnych zawartych w Bożym przymierzu z Izraelem. Nieobecność takich wymogów w ludzkim sumieniu świadczy też o tym, iż przymierza zawarte z Izraelem, obejmujące także szabat, nie zostały dane poganom.
Owszem, w czasach Starego Testamentu poganie mogli dołączać do społeczności izraelskiej, jeśli uznali Pana Boga Izraelskiego i zgodzili się wejść w system prawa Starego Przymierza, zobowiązując się do jego przestrzegania. Prawa nikt jednak nie był w stanie w pełni zachować, ani Izraelita, ani poganin. Dlatego też Bóg obiecał zawarcie nowego przymierza z Izraelem (Jer 31,31) i zaoferowanie zbawienia całej ludzkości (Iz 52,10); przymierze "nie na tablicach kamiennych, lecz na tablicach serc ludzkich" (2 Kor 3,3).
Chrystus jest "pośrednikiem nowego przymierza" (Hbr 9,15), umożliwionego przez Jego śmierć, będącą zapłatą za grzech. Pod starym przymierzem składane były ofiary ze zwierząt, "które nie mogą w ogóle zgładzić grzechu" (Hbr 10,11). Zapowiadały one Chrystusa, Baranka Bożego, którego ofiara na krzyżu miała położyć kres grzechowi i ofiarom starotestamentowym: "Lecz gdy On złożył raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, usiadł po prawicy Bożej [...] Albowiem jedną ofiarą uczynił na zawsze doskonałymi tych, którzy są uświęceni [...] nie ma już ofiary za grzech" (Hbr 10,12-18). Jeśli ktoś chce przestrzegać szabatu, musi również składać przepisane w Prawie ofiary ze zwierząt. Lecz w Chrystusie te zostały zniesione, gdyż On jest wypełnieniem ich wszystkich.
Pod nowym przymierzem poganie nie dołączyli do narodu izraelskiego, ale zarówno Żydzi jak i poganie stają się nowymi stworzeniami w Chrystusie i zostają połączeni w nową jakość: kościół. Zanim nastał Krzyż, było się albo Żydem, albo poganinem. Teraz istnieją trzy grupy ludzi: Żydzi, poganie i kościół (1 Kor 10,32). Paweł przypomina Efezjanom: "On [Chrystus] jest pokojem naszym, On z dwojga [Żyda i poganina] jedność uczynił i zburzył w ciele swoim stojącą pośrodku przegrodę [...] zakon przykazań, aby czyniąc pokój stworzyć w sobie samym z dwóch [Żyda i poganina] jednego nowego człowieka [chrześcijanina]..." (Ef 2,14-15).
Nigdy nie "odrzucaliśmy obchodzenia szabatu" i nie "zastępowaliśmy tego świętowaniem niedzieli". Sobota wciąż pozostaje szabatem, ale dotyczy starego przymierza i starego stworzenia. W tym bowiem dniu Bóg odpoczął od swego dzieła po stworzeniu świata. Stary wszechświat, związany ze starym przymierzem, jest skazany na zniszczenie z powodu grzechu: "...niebiosa z trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną. [...] Ale my oczekujemy, według obietnicy, nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość" (2 P 3,10-13).
Nowy wszechświat zaludnią tylko ci, którzy stali się nowym stworzeniem w Chrystusie (2 Kor 5,17). Nie będzie tam już szabatu, bo "nocy tam nie będzie" (Obj 21,25), nie będzie więc upływu czasu i liczenia dni, jak za czasów starego stworzenia. Potępieni jednak, którzy pozostaną pod przekleństwem prawa, bo odrzucili Chrystusową zapłatę za ich grzechy, "będą dręczeni dniem i nocą na wieki wieków" (Obj 20,10).
Niedziela to dzień, w którym Jezus Chrystus powstał z grobu, jako "pierworodny z umarłych" (Kol 1,18). Ci, którzy narodzili się na nowo i są nowym stworzeniem w Chrystusie, spotykają się w tym dniu w Jego imię. Nie jesteśmy już pod starym prawem "listu dłużnego, który zwracał się przeciwko nam ze swoimi wymaganiami", a który Chrystus "usunął [...] przybiwszy go do krzyża" (Kol 2,14). "Bo zakon Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, uwolnił cię od zakonu grzechu i śmierci" (Rz 8,2). Chrześcijanie mają równać do znacznie wyższego poziomu niż Izrael za czasów Starego Testamentu. Zakon przykazań wymagał ludzkiego wysiłku i nigdy nie mógł zostać w pełni zachowany; naszą nową normą jest jednak życie samego Chrystusa. A jedynym sposobem sprostania jej jest poleganie nie na ludzkich wysiłkach, ale na mocy Ducha Świętego i zmartwychwstałego Pana, który sam żyje w nas.
The Berean Call maj 1999.
(Druk za uprzejmą zgodą Wydawców).
Redakcja udziela zainteresowanym prawa przedruku bądź innej formy powielania całych artykułów i ich części (przy zachowaniu wierności przesłaniu tekstu) pod warunkiem zaznaczenia, że tekst pochodzi z Tymoteusza, oraz podania adresu redakcji.
Tymoteusz - Miesięcznik popularno-apologetyczny
Wydawca: Oficyna Wydawnicza TIQVA,
skr. poczt. 2300, 53-413 Wrocław 47
artykul pochodzi z czasopisma: TYMOTEUSZ
