Chrystus Umiłował Zgromadzenie

[chrześcijanin]

Chrystus Umiłował Zgromadzenie

ROZDZIAŁ I
ZGROMADZENIE, KTÓRE JEST JEGO CIAŁEM

"Chrystus umiłował Zgromadzenie i wydał zań Samego Siebie" (Ef. 5,25). My powinniśmy również miłować Zgromadzenie, i w pewnym sensie, wydać zań samych siebie. Powinniśmy wydać samych siebie w pełnej miłości służbie, służbie radosnej, pełnionej ofiarnie i z oddaniem tak, aby Zgromadzenie na ziemi mogło rozwijać się i triumfować.
Celem tej pracy jest zbadanie niektórych ważniejszych zasad Nowego Testamentu, które decydują o charakterze i zachowaniu się "Zgromadzenia, które jest Jego ciałem". Głównymi zaś wytycznymi jest wskazanie na wielkie, niezmienne prawdy, dotyczące Zgromadzenia, a potem wskazanie, w jaki sposób każde miejscowe świadectwo Zgromadzenia powinno wydawać świadectwo o tych prawdach w praktycznym życiu.
Na samym początku należy dobitnie podkreślić to, że nigdy nie wolno oddzielać istotnego, duchowego stanu Zgromadzenia, od istotnego, duchowego stanu chrześcijan, którzy składają się na miejscowe świadectwo Zboru; ci bowiem muszą być żywym świadectwem o Prawdzie. Ta zasada będzie stale podkreślana we wszystkich tych rozważaniach.
Przystępując więc do rozważania na temat Zgromadzenia, rozpoczniemy od określenia, czym ono jest, a następnie je opiszemy.

I. DEFINICJA ZGROMADZENIA
A. Słowo Zgromadzenie w Nowym Testamencie przetłumaczone jest z greckiego słowa ekklesia, które oznacza "lud wywołany", "zgromadzenie", albo "zbór". Szczepan użył tego słowa, opisując Izraela jako "zgromadzenie na puszczy" (Dz. Ap. 7,38). To samo słowo użyte jest w Dziejach Apostolskich, gdzie jest mowa o pogańskim tłumie w Efezie (Dz. Ap. 19,32.39.40). Ale najczęściej spotykamy je w Nowym Testamencie w tych miejscach, gdzie jest mowa o grupach ludzi wierzących w Pana Jezusa Chrystusa. Tego słowa używał Paweł pisząc: "zgromadzenie Boga, własną Jego krwią nabyte" (Dz. Ap. 20,28).
W swoim pierwszym Liście do Koryntian wielki Apostoł dzieli cały świat na Żydów, Greków i Zgromadzenie Boże, grupę tych wierzących chrześcijan, których przed swym nawróceniem prześladował.
B. Często już podkreślana była prawda, że Zgromadzenie nie jest organizacją, lecz organizmem. Oznacza to, że nie jest ono jakąś bezduszną instytucją, ale żywą całością. Jest to społeczność tych wszystkich, którzy mają udział w życiu Chrystusa i są połączeni w żywą całość przez Ducha Świętego. Ktoś ujął to poprawnie w ten sposób:
„Jest to jedność osób, bez charakteru instytucjih.
C. W NOWYM TESTAMENCIE NADANO ZGROMADZENIU WIELE NAZW, Z KTÓRYCH KAŻDA DAJE NAM PEWNO POJĘCIE O JEGO ISTOCIE. NAJLEPSZYM SPOSOBEM, ABY ZROZUMIEĆ CO TO JEST ZGROMADZENIE, BĘDZIE ZATEM DOKŁADNE ZBADANIE KAŻDEJ, Z TYCH NAZW. A OTO KILKA Z NICH:
1. OWCZARNIA (JAN 10,16). NARÓD ŻYDOWSKI BYŁ OWCZARNIĄ. ZGROMADZENIE TEŻ JEST OWCZARNIĄ. W JANA 10,16 - PAN JEZUS POWIEDZIAŁ: "MAM I DRUGIE OWCE, KTÓRE NIE SĄ Z TEJ OWCZARNI; I TEĆ MUSZĘ PRZYWIEŚĆ, I GŁOSU MEGO SŁUCHAĆ BĘDĄ; I BĘDZIE JEDNA OWCZARNIA I JEDEN PASTERZ". TO POJĘCIE "OWCZARNI" PRZYWODZI NAM NA MYŚL GROMADKĘ CHRZEŚCIJAN, KTÓRZY ŻYJĄ POD PEŁNĄ MIŁOŚCI OPIEKĄ DOBREGO PASTERZA - SŁUCHAJĄC JEGO GŁOSU I IDĄC JEGO ŚLADEM.
2. BOŻA ROLA (L KOR. 3,9). ZGROMADZENIE BOŻE JEST ZAGONEM, NA KTÓRYM ON CHCE WYHODOWAĆ OWOCE KU SWEJ CHWALE. JEST TU NAM DANA NAUKA O PRZYNOSZENIU OWOCÓW.
3. BOŻY BUDYNEK (KOR. 3,9). TO OKREŚLENIE WYOBRAŻA NAM BOGA, PROWADZĄCEGO W DALSZYM CIĄGU DZIEŁO BUDOWY ZGROMADZENIA WEDŁUG PEWNEGO PLANU. ON SAM PRZYDAJE DO ZGROMADZENIA ŻYWE KAMIENIE. JAKŻE WAŻNĄ RZECZĄ JEST TO, ABY ŻYCIE NASZE POŚWIĘCONE BYŁO REALIZACJI PLANU BUDOWY, KTÓRĄ ON SIĘ OSOBIŚCIE INTERESUJE!
4. ŚWIĄTYNIA BOŻA (KOR. 3,16). SŁOWO "ŚWIĄTYNIA" NATYCHMIAST NAM PRZYWODZI NA MYŚL UWIELBIENIE BOGA I PRZYPOMINA NAM, ŻE BÓG W DZISIEJSZYM CZASIE OTRZYMUJE PRAWDZIWĄ CZEŚĆ TYLKO OD TYCH, KTÓRZY SĄ CZŁONKAMI CIAŁA CHRYSTUSOWEGO.
5. CIAŁO CHRYSTUSA (EF. L,22.23). CIAŁO JEST CZYNNIKIEM, W KTÓRYM OBJAWIA SIĘ OSOBOWOŚĆ CZŁOWIEKA. W ANALOGICZNY SPOSÓB ZGROMADZENIE JEST TYM TWOREM, PRZEZ KTÓRY UPODOBAŁO SIĘ PANU OBJAWIĆ SIĘ ŚWIATU W DOBIE OBECNEJ. GDY WIERZĄCY RAZ SOBIE UŚWIADOMI TĘ PRAWDĘ, TO JUŻ NIGDY NIE BĘDZIE UWAŻAŁ ZGROMADZENIA ZA COŚ MAŁO WAŻNEGO, ALE CAŁKOWICIE POŚWIĘCI SIĘ SŁUŻBIE DLA DOBRA CIAŁA CHRYSTUSOWEGO.
6. NOWY CZŁOWIEK (EF. 2,15). TUTAJ NA PIERWSZY PLAN WYSUWA SIĘ MYŚL O NOWYM STWORZENIU. NAJWIĘKSZA ZE WSZYSTKICH RÓŻNIC ISTNIEJĄCYCH MIĘDZY LUDŹMI, MIANOWICIE RÓŻNICA MIĘDZY ŻYDAMI A POGANAMI - ZOSTAŁA ZNIESIONA W ZGROMADZENIU, W KTÓRYM BÓG CZYNI Z TYCH DWÓCH RÓŻNYCH NARODÓW - JEDNEGO CZŁOWIEKA.
7. MIESZKANIE BOŻE (EF. 2,22). TO OKREŚLENIE DAJE WYOBRAŻENIE O TEJ PRAWDZIE, ŻE BÓG OBECNIE MIESZKA W ZGROMADZENIU, W PRZECIWIEŃSTWIE DO CZASÓW STAROTESTAMENTOWYCH, GDY MIESZKAŁ W MATERIALNYM PRZYBYTKU, CZY ŚWIĄTYNI.
8. OBLUBIENICA CHRYSTUSOWA (EF. 5,25-27; 2 KOR. 11,2). TEN PUNKT WIDZENIA ZGROMADZENIA NA PIERWSZE MIEJSCE WYSUWA MYŚL O MIŁOŚCI. "MĘŻOWIE, MIŁUJCIE ŻONY SWOJE, JAK I CHRYSTUS UMIŁOWAŁ ZGROMADZENIE I WYDAŁ ZAŃ SAMEGO SIEBIE, ABY GO UŚWIĘCIĆ, OCZYŚCIWSZY GO KĄPIELĄ WODNĄ PRZEZ SŁOWO, ABY SAM SOBIE PRZYSPOSOBIĆ ZGROMADZENIE PEŁNE CHWAŁY, BEZ ZMAZY, LUB SKAZY, LUB CZEGOŚ W TYM RODZAJU, ALE ŻEBY BYŁO ŚWIĘTE I NIEPOKALANE" (EFEZ. 5,25-27). JEŚLI CHRYSTUS UMIŁOWAŁ ZGROMADZENIE I WYDAŁ SAMEGO SIEBIE ZAŃ, TO I ZGROMADZENIE, RZECZ OCZYWISTA, POWINNO BYĆ WYPEŁNIONE UCZUCIEM KOCHAJĄCEJ OBLUBIENICY W STOSUNKU DO NIEGO.
9. DOM BOŻY (L TYM. 3,15). DOM (ALBO RODZINA) MÓWI NAM O PORZĄDKU I O DYSCYPLINIE. MYŚL O PORZĄDKU ZNAJDUJEMY W L TYM. 3,15: "MASZ WIEDZIEĆ, JAK NALEŻY POSTĘPOWAĆ W DOMU BOŻYM..."; MYŚL O DYSCYPLINIE ZNAJDUJEMY ZAŚ W L PIOTRA 4,17:
"ALBOWIEM CZAS JEST, ABY SIĘ SĄD POCZĄŁ OD DOMU BOŻEGO".
10. FILAR I PODWALINA PRAWDY (1 TYM. 3,15). W DAWNYCH CZASACH FILAR BUDYNKU SŁUŻYŁ NIE TYLKO JAKO JEGO PODPORA, ALE UŻYWANO GO CZĘSTO JAKO MIEJSCE, NA KTÓRYM UMIESZCZANO PUBLICZNE OGŁOSZENIA. SŁOWO PODWALINA (PODSTAWA) OZNACZA RÓWNIEŻ FUNDAMENT, PODPORĘ. TAK ZATEM ZGROMADZENIE BOŻE JEST TYM DZIEŁEM, KTÓRE BÓG POWOŁAŁ KU OBWIESZCZANIU, PODPIERANIU I OBRONIE JEGO PRAWDY. MOŻEMY ZATEM STWIERDZIĆ PONAD WSZELKĄ WĄTPLIWOŚĆ, ŻE CHRZEŚCIJANIE BĘDĄ WTEDY W CAŁEJ PEŁNI WYKONYWAĆ WOLĘ BOŻĄ I REALIZOWAĆ JEGO CELE, JEŚLI POŚWIĘCĄ SWOJE NAJLEPSZE SIŁY DLA ROZWOJU I DUCHOWEGO OBFITOWANIA ZGROMADZENIA.
WIELU CHEŁPI SIĘ W DZISIEJSZYCH CZASACH Z TEGO, ŻE ICH MISJĄ JEST KAZANIE EWANGELII, A PRZY TYM WYDAJĄ SIĘ JEDNAK NIE MIEĆ NIC WSPÓLNEGO ZE ZGROMADZENIEM. TACY POWINNI ZWRÓCIĆ UWAGĘ NA TO, ŻE USŁUGA APOSTOLSKA PAWŁA MIAŁA DWA CELE:
1. "ABYM ZWIASTOWAŁ POGANOM NIEZGŁĘBIONE BOGACTWO CHRYSTUSOWE..."
2. ,, ABYM NA ŚWIATŁO WYWIÓDŁ TAJEMNY PLAN, UKRYTY OD WIEKÓW W BOGU, KTÓRY STWORZYŁ WSZYSTKO..." (EFEZ. 3,8.9).

II. POCZĄTEK ZGROMADZENIA
A. WIELCY I BOGOBOJNI MĘŻOWIE MIELI BARDZO ROZBIEŻNE ZDANIA ODNOŚNIE DO OKREŚLENIA CZASU ZAPOCZĄTKOWANIA ZGROMADZENIA. WIELU WIERZY, ŻE ZBÓR WYRÓSŁ ZE STAROTESTAMENTOWEGO IZRAELA I JEST JEGO KONTYNUACJĄ, INNI ZAŚ TWIERDZĄ NIEUGIĘCIE, ŻE W STARYM TESTAMENCIE ZGROMADZENIA NIE BYŁO, LECZ ŻE ROZPOCZĄŁ SIĘ W OKRESIE NOWEGO TESTAMENTU. NA POPARCIE TEGO DRUGIEGO POGLĄDU PRZYTACZANE SĄ NASTĘPUJĄCE ROZWAŻANIA:
1. W EFEZ. 3,4.5 - PAWEŁ MÓWI O ZGROMADZENIU JAKO O TAJEMNICY CHRYSTUSOWEJ, KTÓRA NIE BYŁA ZNANA SYNOM LUDZKIM W DAWNYCH POKOLENIACH, A TERAZ ZOSTAŁA PRZEZ DUCHA OBJAWIONA JEGO ŚWIĘTYM APOSTOŁOM I PROROKOM". PODOBNIE W WIERSZU 9 MÓWI O ZGROMADZENIU JAKO O "TAJEMNICY ZAKRYTEJ OD WIEKÓW W BOGU". (PATRZ RÓWNIEŻ KOL. 1,26; RZYM. 16,26). A ZATEM ZGROMADZENIE BYŁ TAJEMNICĄ, ZAKRYTĄ PRZEZ BOGA W CZASACH STAREGO TESTAMENTU I OBJAWIONĄ DOPIERO W CZASIE, GDY POJAWILI SIĘ APOSTOŁOWIE I PROROCY.
2. W EWANGELII MATEUSZA (L6,L8) ZAPISANE JEST, IŻ PAN JEZUS POWIEDZIAŁ "NA TEJ OPOCE ZBUDUJĘ ZGROMADZENIE MOJE". INNYMI SŁOWY ZGROMADZENIE W CZASIE, W KTÓRYM SŁOWA TE ZOSTAŁY WYPOWIEDZIANE, BYŁ DOPIERO SPRAWĄ PRZYSZŁOŚCI.
3. I ZNOWU W LIŚCIE DO EFEZJAN (4,8-11) PAWEŁ PODKREŚLA, ŻE TO CHRYSTUS, KTÓRY ZMARTWYCHWSTAŁ I WSTĄPIŁ NA NIEBIOSA, DAŁ DARY ZGROMADZENIU. Z TEGO WYNIKA JASNO, ŻE JEŚLIBY ZGROMADZENIE ISTNIAŁ JUŻ PRZED JEGO WNIEBOWSTĄPIENIEM, BRAKŁOBY MU DARÓW POTRZEBNYCH KU JEGO ZBUDOWANIU.
B. WIERZYMY, ŻE NIE TYLKO MOŻLIWE JEST UDOWODNIENIE, ŻE ZGROMADZENIE POWSTAŁ W EPOCE NOWEGO TESTAMENTU, ALE ŻE POCZĄTKIEM JEGO JEST ÓW SZCZEGÓLNY DZIEŃ PIĘĆDZIESIĄTNICY.
1. W L KOR. 12,13 JEST MOWA O TYM, ŻE CIAŁO CHRYSTUSOWE ZOSTAŁO UTWORZONE PRZEZ CHRZEST DUCHA ŚWIĘTEGO. CZY MOŻNA USTALIĆ, KIEDY TEN CHRZEST MIAŁ MIEJSCE?"
2. W DZIEJACH APOSTOLSKICH 1,5, TUŻ PRZED WNIEBOWSTĄPIENIEM. PAN JEZUS OBIECAŁ APOSTOŁOM: "...ALE WY PO NIEWIELU DNIACH BĘDZIECIE OCHRZCZENI DUCHEM ŚWIĘTYM" (DZ. AP.1,5).
3. W DNIU PIĘĆDZIESIĄTNICY "NAPEŁNIENI ZOSTALI WSZYSCY DUCHEM ŚWIĘTYM, I ZACZĘLI MÓWIĆ INNYMI JĘZYKAMI, TAK JAK IM DUCH PODDAWAŁ" (DZ. AP. 2,4).

4. Gdy dochodzimy do czasu, o którym mowa w Dziejach Ap. 5,11, to widzimy, że Zgromadzenie już z całą pewnością istnieje, czytamy bowiem, że "przyszedł strach wielki na cały zbór..."
TO WSZYSTKO WSKAZUJE NA TO, ŻE NARODZINY ZGROMADZENIA BYŁY WYDARZENIEM, KTÓRE MIAŁO MIEJSCE W DNIU PIĘĆDZIESIĄTNICY.

III. SIEDEM WIELKICH PRAWD DOTYCZĄCYCH ZGROMADZENIA
ZARÓWNO DZIEJE JAK I LISTY APOSTOLSKIE ZAWIERAJĄ BARDZO WIELE WSPANIAŁYCH PRAWD, DOTYCZĄCYCH ZGROMADZENIA BOŻEGO. A OTO KILKA UWAG NA TEMAT SIEDMIU Z NAJWAŻNIEJSZYCH, O KTÓRYCH BĘDZIE MOWA SZERZEJ NIECO DALEJ.
A. JEST JEDNO CIAŁO (EFEZ. 4,4)
WEDŁUG SŁOWA BOŻEGO ISTNIEJE TYLKO JEDNO ZGROMADZENIE. POMIMO, ŻE ISTNIEJĄCE OKOLICZNOŚCI ZDAJĄ SIĘ TEMU PRZECZYĆ, POZOSTAJE TO FAKTEM, ŻE Z PUNKTU WIDZENIA BOŻEGO ISTNIEJE TYLKO JEDNO CIAŁO NA ŚWIECIE, KTÓREGO CZŁONKAMI SĄ WIERZĄCY. POMIMO, ŻE ZGROMADZENIE TO NIGDY NIE JEST WIDOCZNE W CAŁOŚCI DLA OKA LUDZKIEGO, TO JEDNAK JEST SPOJONE W JEDNO CIAŁO PRZEZ DUCHA ŚWIĘTEGO.
B. CHRYSTUS JEST GŁOWĄ CIAŁA (EFEZ. 5,23; KOL. 1,18).
UŻYWAJĄC PORÓWNANIA Z CIAŁEM LUDZKIM, APOSTOŁ PAWEŁ UCZY NAS, ŻE CHRYSTUS JAKO GŁOWA, BĘDĄC W NIEBIE, WŁADA SWOIM CIAŁEM, KTÓRE JEST NA ZIEMI. SŁOWO "GŁOWA" MÓWI O WŁADZY, O KIEROWNICTWIE, O SIEDZIBIE INTELEKTU. GŁOWA I RESZTA CIAŁA DZIELĄ TO SAMO ŻYCIE, TE SAME ZAINTERESOWANIA, TE SAME NADZIEJE. I PODOBNIE JAK GŁOWA BEZ CIAŁA NIE JEST CAŁOŚCIĄ, TAK TEŻ I CHRYSTUS ZECHCIAŁ PEŁNOŚĆ SWOJĄ OBJAWIĆ W POŁĄCZENIU ZE SWOIM ZGROMADZENIEM. O TYM WŁAŚNIE CZYTAMY W EFEZ. 1,23, GDZIE JEST MOWA O ZGROMADZENIU JAKO O JEGO CIELE, ŻE "JEST CIAŁEM JEGO, PEŁNIĄ TEGO, KTÓRY SAM WSZYSTKO WE WSZYSTKIM WYPEŁNIA." (EFEZ. 1,23). TA PRAWDA JEST PRZYCZYNĄ NAJGŁĘBSZEJ CZCI I BOJAŹNI BOŻEJ W SERCU KAŻDEGO WIERZĄCEGO.
C. WSZYSCY WIERZĄCY SĄ CZŁONKAMI TEGO CIAŁA (DZ. AP. 2,47).
Z CHWILĄ, GDY JAKIŚ CZŁOWIEK ZASTAJE ZBAWIONY, ZOSTAJE PRZYDANY ZBOROWI (TO JEST ZGROMADZENIU) JAKO CZŁONEK CIAŁA. TO CZŁONKOSTWO PRZEKREŚLA RÓŻNICE RASOWE, NARODOWE, USPOSOBIEŃ, KULTURY, STANOWISK SPOŁECZNYCH, JĘZYKÓW I WYZNAŃ.
W SWOIM KLASYCZNYM WYWODZIE NA TEMAT CZŁONKÓW CIAŁA CHRYSTUSOWEGO (L KOR. 12,12-26) PAWEŁ PRZYPOMINA CO NASTĘPUJE:
1. JEST WIELE CZŁONKÓW W JEDNYM CIELE (W. 12-14).
2. KAŻDY Z NICH MA JAKIEŚ ZADANIE DO WYKONANIA (W. 15-17).
3. NIE WSZYSTKIE JEDNAK CZŁONKI MAJĄ TO SAMO ZADANIE (W. 19).
4. DOBRO CAŁEGO CIAŁA JEST UZALEŻNIONE OD WSPÓŁPRACY WSZYSTKICH CZŁONKÓW (W. 21-23).
5. PONIEWAŻ WSZYSTKIE CZŁONKI CIAŁA POTRZEBUJĄ SIĘ WZAJEMNIE, WIĘC NIE MA POWODU DO ZAZDROŚCI MIĘDZY NIMI LUB NIEZADOWOLENIA (W. 15-17), LUB PYCHY I UNIEZALEŻNIENIA Z DRUGIEJ STRONY (W. 21).
6. PONIEWAŻ WSZYSCY SĄ CZŁONKAMI JEDNEGO CIAŁA, POWINNA ISTNIEĆ MIĘDZY NIMI WZAJEMNA TROSKLIWOŚĆ, ŻYCZLIWOŚĆ I RADOŚĆ (W. 23-26).
D. DUCH ŚWIĘTY JEST PRZEDSTAWICIELEM CHRYSTUSA W ZGROMADZENIU (JAN 14,16.26).
PO SWOIM WNIEBOWSTĄPIENIU PAN JEZUS POSŁAŁ DUCHA ŚWIĘTEGO JAKO SWEGO PRZEDSTAWICIELA NA ZIEMIĘ. JEGO DZIAŁALNOŚĆ W ZGROMADZENIU MOŻE BYĆ CZĘŚCIOWO WIDZIANA W PRZYTOCZONYCH NASTĘPUJĄCYCH PRZYKŁADACH:
1. ON PROWADZI CHRZEŚCIJAN W ICH UWIELBIENIU BOGA (EFEZ. 2,18).
2. ON POSILA I UZUPEŁNIA MODLITWY (RZYM. 8,6,27).
3. ON NAPEŁNIA MOCĄ CZYTANE (SŁUCHANE) SŁOWA BOŻE (L TES. 1,5).
4. ON KIERUJE POCZYNANIAMI ZARÓWNO W SENSIE ROZPOCZĘCIA GŁOSZENIA EWANGELII (DZ. AP. 13,2), JAK I ZANIECHANIA TEGO (DZ. AP. 16,6.7).
5. ON POSTANAWIA PRZEŁOŻONYCH W ZGROMADZENIU (DZ. AP. 20,28).
6. ON UDZIELA DARÓW DLA ROZWOJU I SKUTECZNEJ DZIAŁALNOŚCI ZGROMADZENIA (EFEZ. 4,11).
7. ON WPROWADZA WIERZĄCYCH WE WSZELKĄ PRAWDĘ (JAN 16,13).
E. ZGROMADZENIE BOŻE JEST ŚWIĘTE (L KOR. 3,17).
BÓG POWOŁUJE Z RÓŻNYCH NARODÓW LUD DLA IMIENIA SWEGO. ODDZIELA ICH OD GRZESZNEGO ŚWIATA DLA SIEBIE I WZYWA ICH, ABY NA JEGO WEZWANIE ODPOWIEDZIELI ŚWIĘTYM ŻYCIEM. TYLKO W TEN SPOSÓB MOŻE ZGROMADZENIE WIERNIE REPREZENTOWAĆ BOGA W OBLICZU ISTNIEJĄCEGO ZEPSUCIA,
F. KU BUDOWANIU ZGROMADZENIA DANE SĄ DARY (EFEZ. 4,11.12).
JEST TO WOLĄ PANA, ABY ZGROMADZENIE ROSŁO ZARÓWNO DUCHOWO, JAK I LICZEBNIE. W TYM CELU ZMARTWYCHWSTAŁY CHRYSTUS DAJE DARY ZGROMADZENIU. TYMI DARAMI SĄ MĘŻOWIE, KTÓRYM DANA JEST SPECJALNA ZDOLNOŚĆ KU BUDOWANIU ZGROMADZENIA. WEDŁUG EFEZ. 4,11 DARY TE SĄ NASTĘPUJĄCE: L. APOSTOŁOWIE, 2. PROROCY, 3. EWANGELIŚCI, 4. PASTERZE, 5. NAUCZYCIELE.*)
WIERZYMY, ŻE ZADANIEM APOSTOŁÓW I PROROKÓW BYŁO ZAŁOŻENIE GRUNTÓW, FUNDAMENTÓW ZGROMADZENIA (EFEZ. 2,20). Z CHWILĄ, GDY FUNDAMENTY TE ZOSTAŁY JUŻ ZAŁOŻONE, APOSTOŁOWIE I PROROCY NOWEGO TESTAMENTU WYPEŁNILI SWE ZADANIE, TAK ŻE MY ICH OBECNIE W PIERWOTNYM ZNACZENIU TEGO SŁOWA JUŻ NIE MAMY**).
*) W L KOR. 12,8-10 DANA NAM JEST INNA LISTA DARÓW DUCHOWYCH: MOWA MĄDROŚCI, MOWA UMIEJĘTNOŚCI, WIARA, DAR UZDRAWIANA, CZYNIENIA CUDÓW, PROROCTWO, ROZEZNANIE DUCHÓW, ROZMAITE JĘZYKI, WRESZCIE WYKŁADANIE JĘZYKÓW. TE DWIE LISTY DARÓW NIE STOJĄ W ŻADNEJ SPRZECZNOŚCI ZE SOBĄ. W LIŚCIE DO EFEZJAN (4) DARAMI SĄ LUDZIE, KTÓRZY CAŁE SWOJE ŻYCIE JAWNIE POŚWIĘCILI EWANGELIZACJI, NAUCZANIU, PRACY DUSZPASTERSKIEJ. TUTAJ ZAŚ, W L KOR. 12 - DARAMI SĄ PEWNE UZDOLNIENIA, JAKKOLWIEK JEST TO OGRANICZONE DO PEWNYCH TYLKO JEDNOSTEK. DUCH ŚWIĘTY JEDNAK MOŻE UDZIELIĆ DARÓW JAKIEMUKOLWIEK CZŁONKOWI CIAŁA CHRYSTUSOWEGO I W KAŻDYM CZASIE. NA PRZYKŁAD KAŻDEGO CHRZEŚCIJANINA MOŻE NAPEŁNIĆ DUCH ŚWIATY KU WYPOWIEDZENIU "SŁOWA MĄDROŚCI" LUB "SŁOWA UMIEJĘTNOŚCI", CHOCIAŻBY NIE BYŁ ON NAUCZYCIELEM W CAŁYM TEGO SŁOWA ZNACZENIU. INNY MOŻE WSKAZAĆ JAKIEJŚ DUSZY DROGĘ DO CHRYSTUSA, A NIE BĘDZIE EWANGELISTĄ. DALEJ W L KOR. 12,28 PAWEŁ MÓWI O APOSTOŁACH, PROROKACH, NAUCZYCIELACH, O MOCY CZYNIENIA CUDÓW, DARACH UZDRAWIANIA, POMOCNIKACH, RZĄDCACH I ROZMAITYCH JĘZYKACH.
**) WE WTÓRNYM ZNACZENIU TYCH SŁÓW BEZ WĄTPIENIA MAMY I DZIŚ APOSTOŁÓW, TO JEST, JEŚLI MAMY PO PROSTU NA MYŚLI MĘŻÓW, KTÓRYCH WYSŁAŁ SAM PAN. W TYMŻE NINIEJSZYM ZAKRESIE MAMY RÓWNIEŻ OBECNIE I PROROKÓW, TO JEST MĘŻÓW, KTÓRZY PODNOSZĄ GŁOS W IMIENIU PAŃSKIM PRZECIW GRZECHOWI I NIEPRAWOŚCI. ALE Z CAŁĄ STANOWCZOŚCIĄ ODRZUCAMY TAKĄ MYŚL, JAKOBY DZISIAJ ŻYLI LUDZIE, KTÓRZY MIELI TEN SAM AUTORYTET, JAKI DANY BYŁ APOSTOŁOM PANA JEZUSA.

Niemniej mamy wciąż jeszcze ewangelistów, pasterzy i nauczycieli. Ewangeliści niosą światu Ewangelię, przyprowadzają grzeszników do Chrystusa, a następnie wprowadzają ich do społeczności miejscowego Zboru. Starsi Zboru roztaczają nad stadem Bożym pasterską opiekę, karmią owce, dodając im odwagi i strzegąc je przed złem. Nauczyciele wyjaśniają Słowo Boże w zrozumiały sposób i przedstawiają Jego prawdy z powagą i umiarem.
W ZWIĄZKU Z TYM NIEUCHRONNIE WYŁANIA SIĘ PYTANIE, CZY DARY WYSTĘPUJĄ JESZCZE W DZISIEJSZEJ DOBIE. W LIŚCIE DO HEBRAJCZYKÓW 2,4 JEST MOWA O TYM, ŻE BÓG POPRZEZ ZNAKI I CUDA POTWIERDZAŁ AUTENTYCZNOŚĆ EWANGELII OPOWIADANEJ W PIERWSZYCH DNIACH NASZEJ ERY. BYŁ TO CZAS, W KTÓRYM NIE MOŻNA JESZCZE BYŁO POSŁUGIWAĆ SIĘ CAŁYM SŁOWEM BOŻYM W FORMIE PISANEJ. WIELU TWIERDZI, ŻE Z CHWILĄ, GDY PISANIE CAŁEJ BIBLII ZOSTAŁO ZAKOŃCZONE, PRZESTAŁA ISTNIEĆ POTRZEBA TYCH CUDÓW. BIBLIA JEDNAKŻE TEJ SPRAWY NIE ROZWIĄZUJE W SPOSÓB DECYDUJĄCY. JAKKOLWIEK WIDZIMY, ŻE TE DARY (CUDA) NA OGÓŁ NIE TOWARZYSZĄ NAM JUŻ DZISIAJ - TO JEDNAK NIE MOŻEMY TWIERDZIĆ, ŻE DUCH ŚWIĘTY W SWOJEJ SUWERENNEJ MOCY NIE MA MOŻNOŚCI UŻYWAĆ ICH JESZCZE DZIŚ.
GDY TE DARY SĄ CZYNNE W ZGROMADZENIU, TO ZGROMADZENIE ROŚNIE I ŚWIĘCI SĄ CORAZ SILNIEJ UGRUNTOWANI W NAJŚWIĘTSZEJ WIERZE SWOJEJ. POPRZEZ UDZIELENIE TYCH DARÓW BÓG UMOŻLIWIA ZGROMADZENIU JEGO ROZWÓJ.
G. WSZYSCY WIERZĄCY SĄ KAPŁANAMI BOŻYMI (L PTR. 2,5.9).
OSTATNIĄ PRAWDĄ, O KTÓREJ WSPOMINAMY W ZWIĄZKU Z ZGROMADZENIEM, JEST POWSZECHNE KAPŁAŃSTWO WSZYSTKICH WIERZĄCYCH. W STARYM TESTAMENCIE KAPŁANI MOGLI SIĘ REKRUTOWAĆ TYLKO Z PEWNEJ GRUPY LUDZI, A MIANOWICIE Z POKOLENIA LEWIEGO I RODZINY AARONA (2 MOJŻ. 28,1). DZISIAJ NIE MA SPECJALNEJ KASTY LUDZI, ODDZIELONYCH DLA TEJ USŁUGI OD SWOICH WSPÓŁBRACI, NOSZĄCYCH SPECJALNE ODZIENIE I MAJĄCYCH SZCZEGÓLNE JAKIEŚ PRZYWILEJE. WSZYSTKIE DZIECI BOŻE SĄ KAPŁANAMI BOŻYMI I DZIELĄ TE SAME PRZYWILEJE I ODPOWIEDZIALNOŚĆ.

IV. DOKONANIE ZGROMADZENIA I JEGO PRZEZNACZENIE
JAK BYŁO JUŻ WSPOMNIANE, ZGROMADZENIE JEST OBECNIE W STADIUM BUDOWY. KAŻDA ZBAWIONA DUSZA - TO DODANIE JEDNEGO WIĘCEJ ŻYWEGO KAMIENIA DO TEJ BUDOWY. GMACH TEN WZNOSI SIĘ W CISZY, BEZ ODGŁOSU MŁOTA. DUCH ŚWIĘTY PRZYDAJE ZGROMADZENIU NA KAŻDY DZIEŃ TYCH, KTÓRZY MAJĄ BYĆ ZBAWIENI (DZ. AP. 2,47).
JUŻ NIEDALEKO JEST TEN DZIEŃ, GDY DZIEŁO TO BĘDZIE ZAKOŃCZONE. OSTATNI KAMIEŃ ZOSTANIE POŁOŻONY I PAN JEZUS PRZYJDZIE NA POWIETRZE. ZGROMADZENIE ZAŚ, JAKBY POCIĄGNIĘTE PRZEZ JAKIŚ NIEBIAŃSKI MAGNES, ZOSTANIE WZIĘTE W GÓRĘ NA SPOTKANIE ZE SWOIM ZBAWICIELEM I RAZEM Z NIM UDA SIĘ DO TYCH LICZNYCH MIESZKAŃ W OJCOWSKIM DOMU. "I TAK ZAWSZE Z PANEM BĘDZIEMY" (L TES. 4,17). BŁOGOSŁAWIONYM UDZIAŁEM ZGROMADZENIA BĘDZIE NIE TYLKO PRZEBYWANIE Z CHRYSTUSEM NA ZAWSZE, LECZ RÓWNIEŻ UCZESTNICZENIE W JEGO CHWALE.
ZGROMADZENIE JEST PRZEZNACZONE NA TO, ABY CAŁĄ WIECZNOŚĆ ŚWIADCZYĆ O TYM, CO UCZYNIŁ PAN JEZUS DLA CHWAŁY BOŻEJ. "ABY OKAZAĆ W PRZYSZŁYCH WIEKACH NADZWYCZAJNE BOGACTWO ŁASKI SWOJEJ W DOBROCI WOBEC NAS W CHRYSTUSIE JEZUSIE" (EFEZ. 2,7).
TYMCZASEM ZGROMADZENIE JEST ARCYDZIEŁEM BOGA TU NA ZIEMI - JAKBY LEKCJĄ POGLĄDOWĄ, "ABY TERAZ NADZIEMSKIE WŁADZE I ZWIERZCHNOŚCI W OKRĘGACH NIEBIESKICH POZNAŁY PRZEZ ZGROMADZENIE RÓŻNORODNĄ MĄDROŚĆ BOŻĄ" (EFEZ. 3,10). Z TEGO TEŻ POWODU KAŻDY WIERZĄCY POWINIEN BYĆ OSOBIŚCIE ŻYWO ZAINTERESOWANY ZGROMADZENIEM, A JEGO SŁUŻBA POWINNA MIEĆ JAKO JEDEN Z NACZELNYCH CELÓW: ROZWÓJ I ZBUDOWANIE TEGOŻ ZGROMADZENIA.

ROZDZIAŁ II
ZBÓR

I DEFINICJA ZBORU
ZASTANAWIALIŚMY SIĘ JUŻ NAD ZGROMADZENIEM POWSZECHNYM, KTÓRE RÓWNIEŻ NOSI NAZWĘ ZGROMADZENIA NIEWIDZIALNEGO, LUB TEŻ MISTYCZNEGO CIAŁA CHRYSTUSOWEGO.
POZA TYM NOWY TESTAMENT MÓWI JEDNAK RÓWNIEŻ O MIEJSCOWYCH ZBORACH, SKŁADAJĄCYCH SIĘ Z WIERZĄCYCH MIESZKAJĄCYCH W DANEJ MIEJSCOWOŚCI (GRECKA NAZWA TYCH ZBORÓW, JAK JUŻ WSPOMNIANO BRZMI: EKKLESIA - LUD WYWOŁANY. - PRZYP. TŁUM,). CZYTAMY ZATEM O ZGROMADZENIACH WZGLĘDNIE ZBORACH W JEROZOLIMIE, KORYNCIE, RZYMIE ITD. BYŁY ONE LOKALNYM OBJAWIENIEM SIĘ ZGROMADZENIA BOŻEGO. KAŻDY Z TYCH ZBORÓW BYŁ JEDNOSTKĄ SAMODZIELNĄ, NIEZALEŻNĄ OD INNYCH ZBORÓW, MIMO TO POMIĘDZY TYMI ZBORAMI ISTNIAŁA SPOŁECZNOŚĆ I WSZYSTKIE ONE PODDANE BYŁY CHRYSTUSOWI,
NA PRZESTRZENI LAT, KTÓRE SĄ JUŻ POZA NAMI, BYŁO WIELE SPRZECZNYCH POGLĄDÓW NA TEMAT TEGO, CZYM WŁAŚCIWIE JEST (CO TWORZY) NOWOTESTAMENTOWY ZBÓR. PRZEWAŻNIE PODCHODZONO DO TEGO ZAGADNIENIA W TEN SPOSÓB, ŻE WYMIENIANO SZEREG CECH, CZY PRZYMIOTÓW, TAKICH KTÓRE ZBÓR POWINIEN POSIADAĆ. JEŚLI ZGROMADZAJĄCA SIĘ GROMADKA WIERZĄCYCH ODPOWIADAŁA TYM WYMAGANIOM, UWAŻANO JĄ ZA PRAWDZIWY ZBÓR.
W R. 1593 HENRYK BARROW PODAŁ DEFINICJĘ, KTÓRĄ MOŻNA BY UWAŻAĆ ZA PRAWDZIWIE TYPOWĄ DLA ZBORU:
"UGRUNTOWANYM NA SPRAWIEDLIWOŚCI I WYROSŁYM Z PRAWDY ZBOREM CHRYSTUSOWYM MOŻNA NAZWAĆ GRONO WIERNYCH LUDZI, ODDZIELONYCH OD NIEWIERZĄCYCH, ZBIERAJĄCYCH SIĘ W IMIENIU CHRYSTUSA, KTÓREGO PRAWDZIWIE UWIELBIAJĄ I KTÓREMU SĄ GOTOWI W KAŻDEJ CHWILI BYĆ POSŁUSZNI. SĄ ONI BRATERSTWEM, SPOŁECZNOŚCIĄ ŚWIĘTYCH, KAŻDY Z NICH STOI W DUCHOWEJ WOLNOŚCI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ I JEST JEJ OBROŃCĄ (ZWOLENNIKIEM) WYKONUJĄC WSZYSTKO, CO BÓG IM ROZKAZAŁ I OBJAWIŁ W SWOIM ŚWIĘTYM SŁOWIE".
BYŁY TEŻ I INNE DEFINICJE, PODAJĄCE O WIELE WIĘCEJ OGRANICZEŃ, SPRAWIAJĄCYCH, IŻ TYLKO ZBORY PEWNYCH KIERUNKÓW WYZNANIOWYCH MOGŁYBY ZOSTAĆ ZALICZONE JAKO KWALIFIKUJĄCE SIĘ DO NAZWY ZBORÓW.
W ZWIĄZKU Z TYM WYŁANIA SIĘ JEDNO WAŻNE PYTANIE; A MIANOWICIE, CZY NOWY TESTAMENT WYMIENIA JAKĄŚ OKREŚLONĄ LICZBĘ WYMOGÓW I NIEZBĘDNYCH WARUNKÓW W STOSUNKU DO ZBORU? CZY CHARAKTERYSTYCZNE CECHY ZBORU PODANE SĄ TAK JASNO, ŻE KAŻDY WIERZĄCY MÓGŁBY PODZIELIĆ SPOŁECZNOŚCI ISTNIEJĄCE W JEGO OKOLICY NA TAKIE, KTÓRE SĄ PRAWDZIWIE ZBORAMI WEDŁUG KRYTERIÓW NOWEGO TESTAMENTU, A TE, KTÓRE NIMI NIE SĄ?
NASZYM ZDANIEM TAK NIE JEST. JEŚLIBY SPRAWA STANIA SIĘ PRAWDZIWYM ZBOREM - W SENSIE DUCHOWYM - POLEGAŁA TYLKO NA NAŚLADOWANIU JAKIEGOŚ WZORU, LUB TEŻ NA PRZESTRZEGANIU JAKIEGOŚ USTALONEGO PORZĄDKU NABOŻEŃSTW, TO TE RZECZY MOGŁYBY BYĆ WYKONYWANE CAŁKIEM MECHANICZNIE, BEZ JAKIEGOKOLWIEK DUCHOWEGO PRZEŻYCIA. REZULTATEM TEGO BYŁABY ŚPIĄCZKA I POBŁAŻANIE SOBIE SAMEMU. NAWET GDYBY STANOWISKO ZBORU BYŁO JAK NAJBARDZIEJ, POZORNIE, PRAWIDŁOWE, TO JEDNAK DUCHOWY STAN POSZCZEGÓLNYCH WIERZĄCYCH MÓGŁBY BYĆ DALEKI OD ZADOWALAJĄCEGO!
WIERZYMY NATOMIAST, ŻE PODEJŚCIE NOWOTESTAMENTOWE DO TEJ SPRAWY JEST NASTĘPUJĄCE: WSZYSTKIM WIERZĄCYM PODANA JEST NAUKA, ŻE PRZEZ ŁASKĘ BOŻĄ STALI SIĘ CZŁONKAMI ZGROMADZENIA. NASTĘPNIE SŁOWO BOŻE ZACHĘCA ICH DO ZGROMADZANIA SIĘ W TAKI, SPOSÓB, ABY BYŁ DOBITNIE DANY WYRAZ TEMU, ŻE ŻYWE SĄ W POŚRÓD NICH WIELKIE PRAWDY DOTYCZĄCE ZGROMADZENIA. NIEKTÓRE ZBORY CHRZEŚCIJAŃSKIE SĄ BARDZO BIEDNĄ REPREZENTACJĄ CIAŁA CHRYSTUSOWEGO. INNE GRUPY PRZEDSTAWIAJĄ WIĘKSZE ZBLIŻENIE DO IDEAŁU. W SPOSÓB DOSKONAŁY NIE CZYNI TEGO NIKT.
TAK WIĘC ZAMIAST NAKAZYWANIA PRZESTRZEGANIA TAKICH CZY INNYCH FORMALISTYCZNYCH WYMOGÓW I PRZEPISÓW, LUB MÓWIENIA:, JEŚLI PRZESTRZEGAĆ BĘDZIECIE PEWNYCH PRZEPISÓW - BĘDZIECIE ZBOREM". SŁOWO BOŻE UŻYWA JĘZYKA ŁASKI, MÓWIĄC: "WY WIERZĄCY JESTEŚCIE ZGROMADZENIEM. A ZATEM ZBIERAJCIE SIĘ W TAKI SPOSÓB, ABY TEJ PRAWDZIE DAĆ ŚWIADECTWO PRZED CAŁYM ŚWIATEM". A WÓWCZAS, POD DZIAŁANIEM ŁASKI BOŻEJ, MIŁOŚĆ DO ZBAWICIELA JEST TĄ MOCĄ, KTÓRA POWINNA POBUDZAĆ NAS DO TEGO, ABYŚMY Z CAŁEGO SERCA PRAGNĘLI OTACZAJĄCYM NAS LUDZIOM PRZEDSTAWIĆ JAK NAJWIERNIEJSZE WYOBRAŻENIE CIAŁA CHRYSTUSOWEGO.
PODSUMOWUJĄC TO, CO BYŁO POWIEDZIANE POPRZEDNIO, POWIEMY, ŻE MIEJSCOWY ZBÓR POWINIEN BYĆ MINIATURĄ ZGROMADZENIA POWSZECHNEGO; NIE POWINIEN BYĆ NICZYM INNYM, ANI ROBIĆ NICZEGO, CO BYŁOBY SPRZECZNE Z WIELKIMI PRAWDAMI OBJAWIONYMI NAM ODNOŚNIE ZGROMADZENIA, KTÓRY JEST CIAŁEM CHRYSTUSOWYM.
SAMUEL RIDOUT W SWEJ PRACY ZATYTUŁOWANEJ: "ZGROMADZENIE WEDŁUG PISMA ŚWIĘTEGO" (THE CHURCH ACCORDING TO SCRIPTURE", NEW YORK, LOIZEAUX., BROS., INC., 1926, STR. 23) TAK PISZE O ZBORZE: "JEGO CHARAKTER I JEDNOŚĆ MUSI BYĆ WIDOCZNA. MUSI BYĆ RZECZĄ OCZYWISTĄ, ŻE JEST TO ISTOTNIE CIAŁO CHRYSTUSOWE, WYKSZTAŁTOWANE I ZAMIESZKAŁE PRZEZ DUCHA ŚWIĘTEGO, ŻE WSZYSCY WIERZĄCY SĄ JEGO CZŁONKAMI, ZŁĄCZONYMI Z ZMARTWYCHWSTAŁYM CHRYSTUSEM I ZE SOBĄ WZAJEMNIE, ŻE NADZIEJA PRZYJŚCIA PAŃSKIEGO ZAWSZE JEST PRZED ICH OCZYMA, A IMIĘ CHRYSTUSA JEST JEDYNYM, PRZEZ KTÓRE SĄ POWOŁANI. POZA TYM MUSI TAKI ZBÓR BYĆ ŚWIADECTWEM JEDNOŚCI CIAŁA CHRYSTUSOWEGO."
JEŚLI ZATEM ZBÓR MA BYĆ ODBICIEM CAŁEGO ZGROMADZENIA, TO ZAPYTAMY, JAKIE SĄ TE WIELKIE PRAWDY DOTYCZĄCE CIAŁA CHRYSTUSOWEGO, DLA KTÓREGO TO CIAŁA ZBÓR MA BYĆ ŻYWYM ŚWIADECTWEM? JUŻ WCZEŚNIEJ WYMIENILIŚMY SIEDEM Z TYCH PODSTAWOWYCH PRAWD, A MIANOWICIE:
A. JEST JEDNO CIAŁO.
B. CHRYSTUS JEST GŁOWĄ CIAŁA.
C. WSZYSCY WIERZĄCY SĄ CZŁONKAMI TEGO CIAŁA.
D. DUCH ŚWIĘTY JEST PRZEDSTAWICIELEM CHRYSTUSA W ZGROMADZENIU.
E. ZGROMADZENIE BOŻE JEST ŚWIĘTE.
F. KU ZBUDOWANIU ZGROMADZENIA DANE SĄ DARY.
G. WSZYSCY WIERZĄCY SĄ KAPŁANAMI BOŻYMI.
CELEM NASZYCH OBECNYCH ROZWAŻAŃ BĘDZIE ZATEM KOLEJNE PRZEANALIZOWANIE TYCH SIEDMIU PRAWD, A TO W CELU STWIERDZENIA, W JAKI SPOSÓB ZBÓR MOŻE STAĆ SIĘ ICH OBRAZEM DLA TEGO ŚWIATA.

II. PRAWDA O JEDNYM CIELE
PIERWSZĄ PRAWDĄ, O KTÓREJ WINIEN ŚWIADCZYĆ ZBÓR, JEST TA, ŻE:
(A) JEST JEDNO CIAŁO. JAK WIERZĄCY MOGĄ DAĆ TEMU FAKTOWI ŚWIADECTWO W DZISIEJSZYCH CZASACH?
1. JEDNYM Z MOŻE NAJBARDZIEJ OCZYWISTYCH SPOSOBÓW JEST TO, ABY NIE PRZYJMOWAĆ ŻADNEJ NAZWY, KTÓRA MOGŁABY GO ODSEPAROWAĆ OD INNYCH CHRZEŚCIJAN. W ZBORZE KORYNCKIM NIEKTÓRZY TWIERDZILI, ŻE "SĄ PAWŁA", INNI "APOLLOSA", JESZCZE INNI "CHRYSTUSA". APOSTOŁ PAWEŁ Z ŻALEM POTĘPIA TAKIEGO DUCHA, PYTAJĄC, "CZY ROZDZIELONY JEST CHRYSTUS?" (L KOR. 1,10-17). DZIŚ CHRZEŚCIJANIE DZIELĄ SIĘ NA ROZMAITE DENOMINACJE, NAZWANE WEDŁUG KRAJÓW LUB OBRZĄDKÓW, NAZWISK PRZYWÓDCÓW RELIGIJNYCH, CZY TEŻ FORM ORGANIZACJI KOŚCIELNEJ. WSZYSTKIE SĄ ZAPRZECZENIEM, W SENSIE PRAKTYCZNYM, JEDNOŚCI CIAŁA CHRYSTUSOWEGO.
2. JEST RZECZĄ OCZYWISTĄ, ŻE DZIECI BOŻE, STOSUJĄC SIĘ DO TEGO, CO MÓWI SŁOWO BOŻE, BĘDĄ STARAŁY SIĘ POSŁUGIWAĆ NAZWAMI TYLKO TAKIMI, KTÓRE PODAJE BIBLIA, A MIANOWICIE:
"WIERZĄCY" (DZ. AP. 5,14); "UCZNIOWIE" (DZ. AP. 9,1); „CHRZEŚCIJANIEH (DZ. AP. 11,26); "ŚWIĘCI" (EFEZ. 1,1); WRESZCIE "BRACIA" (JAK. 2,1). JEST TO MOŻE JEDNO Z NAJTRUDNIEJSZYCH ZADAŃ W ŻYCIU CHRZEŚCIJAŃSKIM, ABY NIE NOSIĆ ŻADNEGO IMIENIA JAK TYLKO TO, ŻE SIĘ JEST PO PROSTU WIERZĄCYM! OGROMNA WIĘKSZOŚĆ LUDZI W OBECNEJ DOBIE WYOBRAŻA SOBIE, ŻE TRZEBA KONIECZNIE NALEŻEĆ DO JAKIEGOŚ DOBRZE ZORGANIZOWANEGO ZGROMADZENIA I POSŁUGIWAĆ SIĘ JAKĄŚ NAZWĄ I TO TAKĄ, KTÓREJ NIE MA W SŁOWIE BOŻYM. KAŻDY ZAŚ, KTÓRY SPRZECIWIA SIĘ TEMU, ABY BYĆ NAZWANY PRZEZ OTACZAJĄCYCH GO LUDZI CZYMKOLWIEK INNYM, JAK TYLKO DZIECKIEM BOŻYM, BĘDZIE POGARDZONY PRZEZ INNYCH CHRZEŚCIJAN I BĘDZIE UWAŻANY ZA DZIWAKA W SPOŁECZEŃSTWIE. A JEDNAK CZY JEST RZECZĄ MOŻLIWĄ, ABY WIERZĄCY, STOJĄCY NA GRUNCIE SŁOWA BOŻEGO, MOGLI ZAJMOWAĆ INNE STANOWISKO?
3. NIEMNIEJ OCZYWISTĄ RZECZĄ JEST, ŻE NIE WYSTARCZY TYLKO TO, ABY SIĘ POSŁUGIWAĆ NAZWĄ BIBLIJNĄ. JEST TO NIESTETY RZECZĄ NADER SMUTNĄ, ŻE KTOŚ MOŻE POSŁUGIWAĆ SIĘ JĘZYKIEM JAK NAJŚCIŚLEJ BIBLIJNYM, A JEDNAK BYĆ SKRAJNIE SEKCIARSKIEGO DUCHA! DLA PRZYKŁADU, NIEKTÓRZY W KORYNCIE MÓWILI: "JAM JEST CHRYSTUSOWY". MOŻE CHEŁPILI SIĘ Z TEGO, ŻE ICH NAZWA JEST JAK NAJPOPRAWNIEJSZA, MAJĄC NA MYŚLI TO, ŻE ONI TYLKO BYLI CHRYSTUSOWI, PODCZAS GDY WSZYSCY INNI PRAWDZIWIE WIERZĄCY NIMI NIE SĄ. PAWEŁ ICH POTĘPIŁ NA RÓWNI Z TYMI, KTÓRZY PRZYZNAWALI SIĘ DO TEGO, ŻE NALEŻĄ DO NIEGO, CZY TEŻ DO APOLLOSA.
4. CZĘSTO, GDY ZWRACA SIĘ UWAGĘ NA TO, ŻE WĄTPLIWA JEST BIBLIJNOŚĆ DENOMINACJI, ODPOWIADA SIĘ PRZEWAŻNIE, ŻE PAN WYLEWAŁ OBFITE BŁOGOSŁAWIEŃSTWO NA NIEKTÓRE GRUPY KOŚCIELNE. PRZYZNAJEMY WPRAWDZIE, ŻE TO JEST PRAWDA, ALE MIMO TO WINNIŚMY PAMIĘTAĆ, CO NASTĘPUJE:
A. BŁOGOSŁAWIEŃSTWO PAŃSKIE NIE DOWODZI TEGO, ŻE PAN JEST ZADOWOLONY Z KAŻDEGO. SZCZEGÓŁU ZACHOWANIA SIĘ BŁOGOSŁAWIONEGO. ON MA RESPEKT DLA SWOJEGO SŁOWA, CHOCIAŻ CZĘSTO GŁOSZENIU JEGO TOWARZYSZY WIELE SŁABOŚCI I NIEDOSKONAŁOŚCI. GDYBY BÓG BŁOGOSŁAWIŁ TYLKO TAM, GDZIE JEST DOSKONAŁOŚĆ, TO NIE BYŁOBY ŻADNEGO BŁOGOSŁAWIEŃSTWA!... TO, ŻE JAKAŚ GRUPA BYŁA NAWIEDZONA BŁOGOSŁAWIEŃSTWEM NIE ZNACZY, ŻE PAN ZGADZA SIĘ Z WSZYSTKIM, CO ONI ROBIĄ. POSELSTWO JEST ZAWSZE WIĘKSZE ANIŻELI POSŁANIEC.
B. BOŻY STOSUNEK DO PODZIAŁÓW W ZGROMADZENIU JEST BARDZO JASNO WYRAŻONY W L KOR. 3,4: "ALBOWIEM JEŚLI JEDEN MÓWI: JA JESTEM PAWŁOWY, A DRUGI: JA APOLLOSOWY, TO CZYŻ CIELEŚNI NIE JESTEŚCIE?" (L KOR. 3,4).
C. ROZERWANIE W ZGROMADZENIU (ZBORZE) PRZYNOSI WIELKIE ZŁO:
(1) STWARZA ONO SZTUCZNE BARIERY UNIEMOŻLIWIAJĄCE SPOŁECZNOŚĆ.
(2) OGRANICZA MOŻLIWOŚĆ USŁUGIWANIA OBDAROWANYM BRACIOM, KTÓRZY WINNI SŁUŻYĆ CAŁEMU ZGROMADZENIU.
(3) STWARZA ZAMĘT W ŚWIECIE I POWODUJE, ŻE LUDZIE SIĘ PYTAJĄ: "KTÓRE ZGROMADZENIE JEST PRAWDZIWE?".
W SWOIM ZNANYM DZIELE PT.: "MODLITWA PAŃSKA DLA WIERZĄCYCH", MAREK RAINSFORD NAPISAŁ M. IN. CO NASTĘPUJE: "WEDŁUG MEGO ZDANIA SEKTY I DENOMINACJE SĄ REZULTATEM PRACY DIABŁA, KTÓRY USIŁUJE NA WSZELKIE MOŻLIWE SPOSOBY ZATRZEĆ I PRZESZKODZIĆ JEDNOLITOŚCI OBLICZA WIDZIALNEGO ZGROMADZENIA BOŻEGO; UWAŻAM TEŻ, ŻE WSZYSTKIE ONE POCHODZĄ Z NASZEJ DUCHOWEJ PYCHY I EGOIZMU, Z NASZEGO POLEGANIA NA SOBIE SAMYM I Z NASZEGO GRZECHU". (WYDANO W LONDYNIE: CHAS. J. THYNNE, 1904). DALEJ TEN SAM BRAT PISZE NA STRONIE 446: "OBY PAN ZECHCIAŁ WYBACZYĆ NAM I NAPRAWIĆ NASZE ROZBICIE NA GRUPY! NIC NIE DAJE WIĘKSZEJ SPOSOBNOŚCI ŚWIATU ZEWNĘTRZNEMU DO NAIGRYWANIA SIĘ ZE SPRAWY BOŻEJ, JAK RÓŻNICE ISTNIEJĄCE POMIĘDZY CHRZEŚCIJANAMI. SWARY I KŁÓTNIE MIĘDZY MĘŻAMI I NIEWIASTAMI RÓŻNYCH DENOMINACJI, PRZYZNAJĄCYMI SIĘ DO TEGO, ŻE SĄ CZĄSTKAMI NIEWIDZIALNEGO ZGROMADZENIA BOŻEGO, ZAWSZE BYŁY JEDNĄ Z NAJWIĘKSZYCH PRZESZKÓD DLA TEGO ŚWIATA W POZNANIU PRAWDY. ZAMIAST TEGO, ŻEBY LUDZIE TEGO ŚWIATA, PATRZĄC NA LUD BOŻY, BYLI ZMUSZENI POWIEDZIEĆ: "PATRZCIE, JAK CI CHRZEŚCIJANIE MIŁUJĄ SIĘ WZAJEMNIE" - MAJĄ ONI ZBYT CZĘSTO POWODY PO TEMU, ABY MÓWIĆ: "PATRZCIE, JAK ONI SIĘ MIĘDZY SOBĄ GRYZĄ, JAK SIĘ NAWZAJEM OSĄDZAJĄ, PATRZCIE, JAKĄ MAJĄ NIENAWIŚĆ JEDNI KU DRUGIM!"
5. WIERZĄCY, KTÓRZY WYTKNĄ SOBIE ZA CEL WYDAWANIE ŚWIADECTWA O JEDNOŚCI CIAŁA CHRYSTUSOWEGO, BĘDĄ MIELI WIELKĄ TRUDNOŚĆ W TYM, ABY SIĘ TRZYMAĆ Z DALA OD WSZELKIEGO ROZERWANIA W ZGROMADZENIU, A JEDNOCZEŚNIE ZACHOWAĆ DUCHA MIŁOŚCI W STOSUNKU DO CAŁEGO LUDU BOŻEGO.
C. H. MACKINTOSH, DROGI AUTOR DZIEŁA PT.: "NOTES ON THE PENTATEUCH" (TJ; "UWAGI NA TEMAT PIĘCIU KSIĄG MOJŻESZOWYCH"), PISAŁ O TYM CO NASTĘPUJE: "OGROMNĄ TRUDNOŚCIĄ JEST POŁĄCZENIE DUCHA GŁĘBOKIEGO ODDZIELENIA - Z DUCHEM ŁASKI, DELIKATNOŚCI I CIERPLIWOŚCI; ALBO TEŻ JAK KTOŚ INNY POWIEDZIAŁ: UTRZYMYWAĆ ŚCISŁE GRONO I RÓWNOCZEŚNIE SZEROKIE SERCE. TO RZECZYWIŚCIE JEST TRUDNĄ RZECZĄ. GDY Z JEDNEJ STRONY ŚCISŁE I BEZKOMPROMISOWE PRZESTRZEGANIE SKŁANIA NAS DO POZOSTAWANIA W ŚCISŁYM GRONIE, TO RÓWNOCZEŚNIE WSZYSTKIM NAM POTRZEBA TEJ EKSPANSYWNEJ MOCY ŁASKI, KTÓRA UTRZYMAŁABY SERCE OTWARTE I UCZUCIA GORĄCE. GDYBYŚMY BOJOWALI O PRAWDĘ W JAKIKOLWIEK INNY SPOSÓB, A NIE W DUCHU ŁASKI, ŚWIADECTWO NASZE MIAŁOBY CHARAKTER TYLKO JEDNOSTRONNY I ZGOŁA NIECIEKAWY. Z DRUGIEJ ZAŚ STRONY, JEŚLIBYŚMY SIĘ STARALI O OKAZYWANIE „ŁASKIH, ALE KOSZTEM PRAWDY, TO W KOŃCU OKAZAŁOBY SIĘ, ŻE JEST TO TYLKO ZDOBYWANIE TANIEJ POPULARNOŚCI I TO KOSZTEM BOGA - A WIĘC RZECZ CAŁKOWICIE BEZWATOŚCIOWA" (Z "THĘ UNEQUAL YOKE", WYD. W "MISCELLANEOUS NOTES", NEW YORK: LOIZEAUX, TOM II, STR.29).
W. H. GRIFFITH THOMAS W SWEJ KSIĄŻCE PT.: "MINISTERIAL LIFE AND WORK" ("ŻYCIE I PRACA SŁUGI BOŻEGO", CHICAGO, MOODY COLPORTAGE, 1927, STR. 1L5,L16) PISZE NA TEN TEMAT SŁOWA, WYRAŻAJĄCE TĘ SAMĄ MYŚL: "NIECHAJ ZASADY BĘDĄ UGRUNTOWANE MOCNO NA NIEOMYLNEJ SKALE BOŻEJ MĄDROŚCI, ALE UCZUCIA PRZYJAŹNI NIECHAJ WYCHODZĄ JAK NAJSZERZEJ KU WSZYSTKIM, KTÓRZY STARAJĄ SIĘ W ŻYCIU PRACOWAĆ DLA CHRYSTUSA. NIGDY NIE ZAPOMNĘ SŁÓW ŚWIĄTOBLIWEGO I PEŁNEGO GODNOŚCI BISKUPA WHIPPLE, Z MINNESOTA, APOSTOŁA INDIAN, KTÓRE SŁYSZAŁEM WYPOWIEDZIANE PRZEZ NIEGO NA PAMIĘTNYM ZEBRANIU W LONDYNIE: "PRZEZ 30 LAT STARAŁEM SIĘ UJRZEĆ TWARZ CHRYSTUSA W TYCH, KTÓRZY ODE MNIE SIĘ RÓŻNILI".
6. JEDNOŚĆ CIAŁA CHRYSTUSOWEGO NIE DA SIĘ ZADEMONSTROWAĆ W SPOSÓB WIDOCZNY POPRZEZ RÓŻNE RUCHY EKUMENICZNE, O KTÓRYCH TAK DUŻO SIĘ SŁYSZY W NASZYCH CZASACH. TAKIE ZWIĄZKI, RADY I STOWARZYSZENIA MOGĄ SIĘ WYKAZAĆ SUKCESAMI TYLKO POPRZEZ PÓJŚCIE NA KOMPROMIS, JEŚLI CHODZI O WIELKIE PRAWDY PISMA ŚWIĘTEGO. ZBORY CHRZEŚCIJAŃSKIE ZAPIERAJĄ SIĘ SWEGO PANA, JEŚLI MAJĄ SPOŁECZNOŚĆ Z TYMI, KTÓRZY ODRZUCAJĄ URODZENIE SIĘ PANA JEZUSA Z MARII-PANNY, JEGO BEZGRZESZNOŚĆ, POMIMO LUDZKIEGO CIAŁA, JEGO ZASTĘPCZĄ OFIARĘ ŚMIERCI, JEGO ZMARTWYCHWSTANIE W CIELE, JEGO WNIEBOWSTĄPIENIE I CHWAŁĘ, ORAZ JEGO POWTÓRNE PRZYJŚCIE.
7. PRAWDZIWĄ PODSTAWĄ DLA SPOŁECZNOŚCI CHRZEŚCIJAN JEST WSPÓLNE PRZYWIĄZANIE DO CHRYSTUSA I JEGO SŁOWA. JEŚLI JEGO CHWAŁA JEST DOMINUJĄCYM PRAGNIENIEM NASZEGO SERCA, WTEDY BĘDZIEMY SIĘ CZULI PRAWDZIWIE BLISKIMI SOBIE I WTEDY WYSŁUCHANA BĘDZIE JEGO MODLITWA: "...ABY BYLI JEDNO, JAKO MY JEDNO JESTEŚMY" (JAN 17,22).
W DZIELE WSPOMNIANYM POWYŻEJ (NA STR. 116) W. H. GRIFFITH THOMAS PISZE JESZCZE CO NASTĘPUJE: "CZĘSTO ZWRACANO NA TO UWAGĘ, ŻE W CZASIE ODPŁYWU MORZA POZOSTAJĄ NA BRZEGU TU I TAM MAŁE KAŁUŻE WODY, ODDZIELONE JEDNA OD DRUGIEJ SZEROKIMI PASMAMI PIASKU. DOPIERO WTEDY, KIEDY POTĘŻNA FALA PRZYPŁYWU OBEJMIE I ZATOPI JE WSZYSTKIE, STAJĄ SIĘ ONE JEDNĄ CAŁOŚCIĄ. TAK TO BĘDZIE Z NAMI, TAK TO MUSI STAĆ SIĘ Z NASZYMI PORÓŻNIONYMI SERCAMI, Z NASZYMI NIESZCZĘŚLIWYMI ROZERWANIAMI; POTĘŻNA FALA PRZYPŁYWU BOŻEJ MIŁOŚCI NAPEŁNI GŁĘBIEJ I PEŁNIEJ SERCE KAŻDEGO Z NAS Z OSOBNA I WSZYSTKICH RAZEM, I DOPIERO W TYM OCEANIE MIŁOŚCI UZMYSŁOWIMY SOBIE BOŻY IDEAŁ MIŁOŚCI, RADOŚCI I POKOJU NA WIEKI". A TYMCZASEM OBOWIĄZKIEM ZBORU JEST TO, ABY SIĘ STARAĆ O PODTRZYMYWANIE ŚWIADECTWA O JEDNOŚCI CIAŁA CHRYSTUSOWEGO, I TO SZCZEGÓLNIE W OBECNEJ DOBIE, GDY WIĘKSZOŚĆ CHRZEŚCIJAŃSTWA ROBI WSZYSTKO, ABY TEMU FAKTOWI ZAPRZECZYĆ. CZŁONKOWIE ZBORU MOGĄ TO UCZYNIĆ POPRZEZ UZNAWANIE WSZYSTKICH WSPÓŁWIERZĄCYCH, ZARÓWNO W DUCHU, JAK I W ZASADACH I W PRAKTYCE.

ciąg dalszy (całość) w załączniku:
| http://forum.protestanci.info/download.php?id=120 |

[chrześcijanin]

ROZDZIAŁ III
CHRYSTUS GŁOWĄ ZGROMADZENIA
całość w załączniku:
| http://forum.protestanci.info/download.php?id=120 |
Drugą prawdą, o której winien zaświadczyć zbór, jest to, że
(B) CHRYSTUS JEST GŁOWĄ ZGROMADZENIA.
W JAKI SPOSÓB WIERZĄCY MOGĄ WYDAWAĆ O TYM ŚWIADECTWO W DOBIE DZISIEJSZEJ?
1. JEST RZECZĄ OCZYWISTĄ, ŻE NIE WOLNO IM PRZYJMOWAĆ ŻADNEGO CZŁOWIEKA JAKO GŁOWY ZGROMADZENIA. NAJJASKRAWSZYM PRZEKROCZENIEM TEJ ZASADY JEST FAKT, ŻE PRZEŁOŻONY WIELKIEGO SYSTEMU RELIGIJNEGO NASZEJ DOBY UWAŻA SIĘ ZA DOCZESNĄ GŁOWĘ CIAŁA CHRYSTUSOWEGO. JAKKOLWIEK WIĘKSZOŚĆ CHRZEŚCIJAN JUŻ UZNAŁA ZA SZALEŃSTWO PRETENDOWANIE DO TEGO STANU RZECZY, TO JEDNAK W BARDZIEJ SUBTELNYCH FORMACH ZŁO TO PRZENIKNĘŁO NIEMAL WSZYSTKIE WARSTWY CHRZEŚCIJAŃSTWA.
2. PRAWDZIWIE UZNAJE SIĘ TO, ŻE CHRYSTUS JEST GŁOWĄ WTEDY, JEŚLI ZEZWALA SIĘ JEZUSOWI NA KONTROLOWANIE DZIAŁALNOŚCI ZGROMADZENIA, PODEJMOWANIE JEGO DECYZJI, PRZEWODNICZENIE W KAŻDYM SZCZEGÓLE. DLA WIELU MOŻE WYDAWAĆ SIĘ TO CZYMŚ NIEOKREŚLONYM I PRAKTYCZNIE NIEWYKONALNYM. JAKŻE PAN NIEBA, POWIEDZĄ, MOŻE KIEROWAĆ ZGROMADZENIEM NA ZIEMI? ODPOWIEDŹ JEST TAKA, ŻE PAN NIGDY NIE ZOSTAWIA BEZ ODPOWIEDZI PROŚBY O OBJAWIENIE SWEJ WOLI TYM, KTÓRZY CIERPLIWIE NAŃ OCZEKUJĄ. NIE ULEGA WĄTPLIWOŚCI, ŻE TO WYMAGA ZE STRONY WIERZĄCYCH DUŻEGO DUCHOWEGO WYSIŁKU. BYŁOBY RZECZĄ ZNACZNIE ŁATWIEJSZĄ WZIĄĆ SPRAWY WE WŁASNE RĘCE I UŁOŻYĆ WŁASNE PLANY! NALEŻY JEDNAK PAMIĘTAĆ, ŻE ZASADY NOWOTESTAMENTOWE MOGĄ BYĆ WYKONYWANE WYŁĄCZNIE W MOCY NOWEGO TESTAMENTU, A CI, KTÓRZY NIE MAJĄ CHĘCI KROCZYĆ ŚCIEŻKĄ UZALEŻNIENIA, MODLITWY I CIERPLIWEGO OCZEKIWANIA, NIGDY NIE BĘDĄ MOGLI OGLĄDAĆ NAD ZBOREM KIEROWNICZEJ RĘKI GŁOWY ZGROMADZENIA.
3. W TYM MIEJSCU NALEŻY SZCZEGÓLNIE PODKREŚLIĆ, ŻE JEST CZYMŚ ZUPEŁNIE INNYM LI TYLKO WARGAMI WYZNAWAĆ, ŻE CHRYSTUS JEST GŁOWĄ, A ZUPEŁNIE CZYMŚ INNYM UZNAWAĆ TO W PRAKTYCE! SĄ TACY, KTÓRZY ZDAWAŁOBY SIĘ, ŻE SĄ GOTOWI PRZELAĆ SWĄ KREW W OBRONIE TEJ PRAWDY, A JEDNAK W PRAKTYCE ZADAJĄ TEMU KŁAM, ZACHOWUJĄC SIĘ W ZBORZE JAK DYKTATORZY. MOŻE ZAISTNIEĆ TAKA SYTUACJA, ŻE JEDEN CZŁOWIEK, ALBO GRUPA LUDZI, BEZWZGLĘDNIE I DYKTATORSKO RZĄDZĄ ZBOREM, JAKKOLWIEK NIE MAJĄ OFICJALNIE ŻADNEGO TYTUŁU, CZY SPECJALNEGO STANOWISKA W ZBORZE. TAKIM WŁAŚNIE BYŁ DOTREFES (3 JANA 9.10). ON PRAGNĄŁ MIEĆ WŁADZĘ; I MĘŻÓW BOŻYCH, TAKICH JAK JAN, OBMAWIAŁ ZŁYMI SŁOWAMI, NIE CHCIAŁ ICH PRZYJMOWAĆ, A TYCH, KTÓRZY POMIMO JEGO ZAKAZU ICH PRZYJMOWALI, WYRZUCAŁ ZE ZBORU. TO BYŁO OCZYWISTYM ZAPRZECZENIEM FAKTU, ŻE CHRYSTUS JEST GŁOWĄ.
4. MOŻE NALEŻAŁOBY W TYM MIEJSCU POŚWIĘCIĆ KILKA SŁÓW SPRAWIE CENTRALNYCH WŁADZ KOŚCIELNYCH. SŁOWO "CENTRALNA WŁADZA" DAJE DO ZROZUMIENIA, ŻE CHODZI O CENTRUM DZIAŁANIA I O AUTORYTET. CENTRALNĄ WŁADZĄ ZGROMADZENIA JEST JEDNAKOWOŻ TEN, KTÓRY JEST JEGO GŁOWĄ, A SIEDZIBĄ JEST SAMO NIEBO! STĄD MIEJSCOWY ZBÓR NIE MOŻE UZNAWAĆ ŻADNEGO TAKIEGO ORGANU NADRZĘDNEGO, KTÓRY BY NARZUCAŁ MU KONTROLĘ (DUCHOWĄ - PRZYP. RED.) BEZ WZGLĘDU NA TO, JAKĄ NAZWĘ TAKA INSTYTUCJA BY NOSIŁA, CZY SYNOD, CZY PREZBITER, CZY RADA. KAŻDY ZBÓR JEST ODPOWIEDZIALNY BEZPOŚREDNIO PRZED GŁOWĄ ZGROMADZENIA I POWINIEN NIE BYĆ NICZYM, ANI NIE ROBIĆ NICZEGO, CO MOGŁOBY TEJ PRAWDZIE ZAPRZECZAĆ.
ZASADY PRZYJMOWANIA CZŁONKÓW
JAK ZOSTAŁO JUŻ WSPOMNIANE POPRZEDNIO, TRZECIĄ WAŻNĄ PRAWDĄ DOTYCZĄCĄ ZGROMADZENIA JEST TO, ŻE
(C) WSZYSCY WIERZĄCY SĄ CZŁONKAMI CIAŁA CHRYSTUSOWEGO. JEST TO OBOWIĄZKIEM ZBORU, ABY ŚWIADCZYĆ O TEJ PRAWDZIE Z WSZELKĄ DOKŁADNOŚCIĄ I WIERNOŚCIĄ. ŻADNA Z TYCH RZECZY, KTÓRA W ZBORZE JEST NAUCZANA, LUB PRAKTYKOWANA, NIE POWINNA ZAPRZECZAĆ JEDNOŚCI WSZYSTKICH CHRZEŚCIJAN. GDY ZACZNIEMY SIĘ ZASTANAWIAĆ NAD TYM, W JAKI SPOSÓB ZBÓR MOŻE TEJ SPRAWIE WYDAĆ ŚWIADECTWO, NATKNIEMY SIĘ NA ZAGADNIENIE, W JAKI SPOSÓB NALEŻY PRZYJMOWAĆ INNE OSOBY DO SPOŁECZNOŚCI. ZASADY, KTÓRE NALEŻY STOSOWAĆ, MOŻNA PODSUMOWAĆ W SPOSÓB NASTĘPUJĄCY:
1. PODSTAWOWĄ ZASADĄ JEST TO, ŻE ZBÓR POWINIEN PRZYJĄĆ WSZYSTKIE TE OSOBY, KTÓRE PRZYJĘŁY CHRYSTUSA. "PRZETOŻ PRZYJMUJCIE JEDNI DRUGICH, JAK I CHRYSTUS PRZYJĄŁ WAS, KU CHWALE BOGA" (RZYM. 15,7). PRAWDZIWĄ PODSTAWĄ DO SPOŁECZNOŚCI JEST FAKT, ŻE JAKAŚ OSOBA ZOSTAŁA JUŻ PRZYJĘTA DO CIAŁA CHRYSTUSOWEGO. ZBÓR TYLKO DAJE TEMU ZEWNĘTRZNY WYRAZ POPRZEZ FAKT POWITANIA JEJ JAKO CZŁONKA.
2. NIEMNIEJ NIE JEST TO REGUŁA BEZ WYJĄTKU. SĄ JESZCZE TRZY DODATKOWE WYMAGANIA, O KTÓRYCH UCZY NOWY TESTAMENT W SPOSÓB BARDZO WYRAŹNY, A MIANOWICIE:
A. PRZYJMOWANA OSOBA MUSI WIEŚĆ ŚWIĘTOBLIWE ŻYCIE (L KOR. 5,11; 10,21). DAWAŁOBY TO NADER NIEWŁAŚCIWE WYOBRAŻENIE O ŚWIĘTYM CHARAKTERZE ZBORU, GDYBY DO NIEGO ZOSTAŁ PRZYJĘTY WSZETECZNIK, CHCIWIEC, BAŁWOCHWALCA, POTWARCA, PIJAK ALBO ZDZIERCA!...
B. W ŚCISŁYM ZWIĄZKU Z TYM POZOSTAJE I TA OKOLICZNOŚĆ, ŻE BYŁOBY WYSOCE NIEWŁAŚCIWĄ RZECZĄ PRZYJĄĆ DO ZBORU OSOBĘ POZOSTAJĄCĄ POD KARĄ NAŁOŻONĄ NA NIĄ PRZEZ INNY ZBÓR (L KOR; 5,13). TO BYŁOBY ZAPRZECZENIEM JEDNOŚCI CIAŁA CHRYSTUSOWEGO (EFEZ. 4,4). DOPÓKI JAKAŚ OSOBA NIE ZOSTAŁA PRZYWRÓCONA DO SPOŁECZNOŚCI Z PANEM I JEGO LUDEM, JEST UWAŻANA ZA POGANINA I CELNIKA (MAT. 18,17).
C. WRESZCIE KANDYDAT NA CZŁONKA ZBORU MUSI WYZNAWAĆ ZDROWĄ NAUKĘ CHRYSTUSA:
"JEŚLI KTOŚ PRZYCHODZI DO WAS I NIE PRZYNOSI TEJ NAUKI, NIE PRZYJMUJCIE GO DO DOMU I NIE POZDRAWIAJCIE" (2 JANA 10). ZACHODZI PYTANIE, CO ZAWIERA POJĘCIE NAUKI CHRYSTUSOWEJ. W PRZYTOCZONYM WIERSZU NIE JEST PODANE WYJAŚNIENIE TEGO, ALE CHCIELIBYŚMY PODDAĆ TUTAJ MYŚL, ŻE NAUKA CHRYSTUSOWA ZAWIERA TAKIE WIELKIE PRAWDY DOTYCZĄCE JEGO OSOBY I JEGO DZIEŁA, JAK: IŻ BYŁ SYNEM BOŻYM I BOGIEM, URODZIŁ SIĘ Z MARII-PANNY, BYŁ BEZ GRZECHU, ZMARŁ ZA GRZESZNIKÓW, BYŁ POGRZEBION, ZMARTWYCHWSTAŁ, WSTĄPIŁ NA NIEBIOSA, ŻE POWTÓRNIE PRZYJDZIE NA ZIEMIĘ.
PODSUMOWUJĄC TO, CO BYŁO POWIEDZIANE POWYŻEJ, POWIEMY, ŻE ZBÓR POWINIEN PRZYJMOWAĆ DO SPOŁECZNOŚCI WSZYSTKICH NOWONARODZONYCH WIERZĄCYCH, KTÓRZY PROWADZĄ ŚWIĘTOBLIWE ŻYCIE, NIE POZOSTAJĄ POD KARĄ INNEGO ZBORU I WYZNAJĄ ZDROWĄ NAUKĘ.
3. SŁOWO BOŻE DAJE NAM RÓWNIEŻ I INNE WAŻNE WSKAZANIA ODNOŚNIE DO TEGO, KOGO NALEŻY PRZYJMOWAĆ DO ZBORU, A MIANOWICIE:
A. TEGO, KTÓRY JEST SŁABY W WIERZE (RZYM. 14,1). TO ODNOSI SIĘ DO TYCH CHRZEŚCIJAN, KTÓRZY SĄ NADMIERNIE SKRUPULATNI W WPRAWACH NIEISTOTNYCH Z MORALNEGO PUNKTU WIDZENIA. NP. FAKT, ŻE KTOŚ JEST WEGETERIANINEM, NIE POWINIEN BYĆ POWODEM, ABY TAKI CZŁOWIEK NIE MIAŁ BYĆ PRZYJĘTY DO ZBORU.
B. NALEŻY PRZYJMOWAĆ BEZ CZYNIENIA RÓŻNICY MIĘDZY OSOBAMI (JAK. 2,1-5). BIBLIA OSTRZEGA PRZED OKAZYWANIEM SPECJALNYCH WZGLĘDÓW BOGATYM, A POGARDZANIEM UBOGIMI. TO SAMO NIEWĄTPLIWIE ODNOSI SIĘ DO TAKICH RZECZY JAK RÓŻNICE RASOWE, POCHODZENIE SPOŁECZNE, CZY TEŻ KULTURA. CZYNIENIE JAKICHKOLWIEK RÓŻNIC JEST NIECHRZEŚCIJAŃSKIE.
C. NALEŻY PRZYJMOWAĆ NA PODSTAWIE ŚWIADECTWA ŻYCIA, A NIE NA PODSTAWIE POSIADANEGO ŚWIATŁA (DZ. AP. 9,26-28). SPOŁECZNOŚĆ NIE POLEGA NA TYM, ILE KTO WIE, ALE RACZEJ NA OSOBIE TEGO, KTÓREGO ZNA. W TYM SENSIE APOLLOS ZOSTAŁ PRZYJĘTY PRZEZ ZBÓR W EFEZIE, POMIMO ŻE JEGO WIADOMOŚCI BYŁY JESZCZE NIEDOSTATECZNE (DZ. AP. 18,24-28).
D. NALEŻY PRZYJMOWAĆ NA PODSTAWIE ŚWIADECTWA ŻYCIA, A NIE OBRZĄDKÓW. NIGDZIE NIE JEST POWIEDZIANE, ŻE CHRZEST JEST DRZWIAMI DO ZBORU, JAKKOLWIEK PRAWDĄ JEST, ŻE WSZYSCY WIERZĄCY WINNI SIĘ OCHRZCIĆ (MAT. 28,19). NIEMNIEJ JEŚLI POWIEMY, ŻE KTOŚ MUSI SIĘ OCHRZCIĆ, ZANIM ZOSTANIE PRZYJĘTY DO ZBORU - POSUNĘLIŚMY SIĘ JUŻ POZA TO, CO MÓWI SŁOWO.
E. NALEŻY PRZYJMOWAĆ NA PODSTAWIE ŚWIADECTWA ŻYCIA, A NIE SŁUŻBY. TO, ŻE MOŻE NIE ZGADZAMY SIĘ ZE SFERĄ SŁUŻBY JAKIEGOŚ WIERZĄCEGO, NIE STANOWI WYSTARCZAJĄCEJ PRZYCZYNY DO NIEPRZYJMOWANIA GO DO SPOŁECZNOŚCI. U ŁUKASZA (9,53) CZYTAMY, ŻE SAMARYTANIE NIE CHCIELI PANA JEZUSA, PONIEWAŻ JEGO OBLICZE ZWRÓCONE BYŁO KU JEROZOLIMIE. KIEROWAŁ NIMI TUTAJ NIEWĄTPLIWIE DUCH SEKCIARSTWA, A NIE BOŻEJ ZASADY.
F. NALEŻY PRZYJMOWAĆ DANĄ OSOBĘ POMIMO TEGO CZYM MOŻE BYŁA, ZANIM SIĘ NAWRÓCIŁA. PAWEŁ BYŁ PRZEŚLADOWCĄ, ALE ZOSTAŁ PRZYJĘTY POMIMO TEJ SWOJEJ SMUTNEJ PRZESZŁOŚCI (DZ. AP. 9,27.28). ONEZYM BYŁ ZŁODZIEJEM, NIEMNIEJ PAWEŁ POLECA FILEMONOWI, ABY GO PRZYJĄŁ (FIL. 12,15.17). Z CHWILĄ, KIEDY DRZWI ZBORU ZOSTAŁYBY ZAMKNIĘTE DLA NAWRÓCONYCH PIJAKÓW, KARCIARZY LUB WYRZUTKÓW, ZBÓR STRACIŁBY SWÓJ PRAWDZIWY CHARAKTER I STAŁBY SIĘ TOWARZYSKIM KLUBEM.
G. NALEŻY PRZYJMOWAĆ WIERZĄCYCH W PANU Z PRAWDZIWĄ RADOŚCIĄ (FILIP. 2,29). NIE ULEGA NAJMNIEJSZEJ WĄTPLIWOŚCI, ŻE SPOSÓB, W JAKI SIĘ OBCHODZIMY Z NAJMNIEJSZYM, NAJSŁABSZYM CZŁONKIEM JEGO CIAŁA, JEST SPOSOBEM OBCHODZENIA SIĘ Z NIM SAMYM! ,,COKOLWIEK UCZYNILIŚCIE JEDNEMU Z TYCH NAJMNIEJSZYCH MOICH BRACI, MNIE UCZYNILIŚCIEH (MAT. 25,40).
4. CIĄGLE NA NOWO JEDNAK SPOTYKAMY SIĘ Z TAKIM PYTANIEM: "JAK MOŻE ZBÓR SIĘ UPEWNIĆ, ŻE JAKAŚ OSOBA JEST NAPRAWDĘ NAWRÓCONA I ŻE NADAJE SIĘ DO PRZYJĘCIA NA CZŁONKA ZBORU?" MOŻNA TUTAJ ZAPROPONOWAĆ CO NAJMNIEJ PIĘĆ SPOSOBÓW PODEJŚCIA DO TEGO ZAGADNIENIA:
A. POSŁUGIWANIE SIĘ LISTAMI POLECAJĄCYMI (RZYM. 16, L). CHRZEŚCIJANIN ZNAJDUJĄCY SIĘ W PODRÓŻY I PRZYBYWAJĄCY DO INNEGO ZBORU, KTÓRY MU WYDA ŚWIADECTWO O JEGO WIERZE I CHODZENIU W PANU, MOŻE UNIKNĄĆ WIELU TRUDNOŚCI I ZAAMBARASOWANIA.
B. ŚWIADECTWO DWÓCH LUB TRZECH ŚWIADKÓW (MAT. 18,16). JEŚLI JAKAŚ OSOBA JEST ZNANA DWOM LUB WIĘCEJ CZŁONKOM ZBORU, TO ZBÓR MOŻE JĄ PRZYJĄĆ NA PODSTAWIE ICH POLECENIA.
C. ŚWIADECTWO JEDNEJ OSOBY, ALE TAKIEJ, KTÓRA CIESZY SIĘ ZAUFANIEM CAŁEGO ZBORU. FEBA ZOSTAŁA POLECONA ŚWIĘTYM W RZYMIE PRZEZ PAWŁA (RZYM. 16,1), PODOBNIE EPAFRODYT ZOSTAŁ POLECONY ZBOROWI W FILIPPI (FILIP. 2,28-30).
D. OPINIA POSIADANA PRZEZ KOGOŚ, ŻE JEST SŁUGĄ CHRYSTUSA (2 KOR. 3,1-3). PAWEŁ OŚWIADCZYŁ, ŻE NIE POTRZEBUJE LISTÓW POLECAJĄCYCH, GDYŻ BYŁ WSZYSTKIM DOBRZE ZNANY JAKO APOSTOŁ JEZUSA CHRYSTUSA.
E. STARANNE BADANIE I DOWIADYWANIE SIĘ ZE STRONY SAMEGO ZBORU. TUTAJ MAMY NA MYŚLI TO, ŻE ZBÓR SAM, LUB POPRZEZ SWOICH STARSZYCH BĘDZIE DANEJ OSOBIE ZADAWAĆ PYTANIA ODNOŚNIE DO JEGO WIARY W CHRYSTUSA ITD. ŻĄDAJĄC OD NIEJ RACHUNKU JEJ NADZIEI (L PTR. 3,15).
PO UPEWNIENIU SIĘ, ŻE DANA OSOBA NAPRAWDĘ NALEŻY DO CHRYSTUSA, MOŻE ONA ZOSTAĆ PRZYJĘTA DO ZBORU.
5. ZANIM ZAKOŃCZYMY TEN ROZDZIAŁ O PRZYJMOWANIU, ROZWAŻYĆ MUSIMY JESZCZE TRZY DALSZE PYTANIA, KTÓRE ZAZWYCZAJ WYŁANIAJĄ SIĘ W ZWIĄZKU Z TYM ZAGADNIENIEM.
A. CZY ZBÓR MA PRAWO OCENIAĆ CZŁOWIEKA Z PUNKTU WIDZENIA, CZY JEST ON ZBAWIONY, CZY NIE? ODPOWIEDŹ BRZMI, ŻE NIE TYLKO MA PRAWO TO CZYNIĆ, ALE NAWET ŚWIĘTY OBOWIĄZEK. JEST WIĘC RZECZĄ OCZYWISTĄ, ŻE NALEŻY UŻYWAĆ WSZELKICH, ROZUMNIE BĘDĄCYCH DO PRZYJĘCIA ŚRODKÓW, ABY USTALIĆ DUCHOWY STAN TYCH, KTÓRZY STARAJĄ SIĘ ZOSTAĆ CZŁONKAMI ZBORU.
B. PRZYPUŚĆMY, ŻE KTOŚ ZOSTANIE PRZYJĘTY DO ZBORU, A POTEM ZACZNIE UCZYĆ BŁĘDNYCH NAUK, CO WTEDY ZROBIĆ? W TAKIM WYPADKU NALEŻY JEGO NAUCZANIE PUBLICZNIE ZGANIĆ NA PODSTAWIE SŁOWA BOŻEGO (L TYM. 5,20). NOWOTESTAMENTOWY ZBÓR MOŻE ISTNIEĆ TYLKO W OPARCIU O OTWARTĄ BIBLIĘ. POWINIEN ON MIEĆ BOGOBOJNYCH STARSZYCH, KTÓRZY BY UMIELI NAPIĘTNOWAĆ BŁĄD I BRONIĆ WIARY (TYT. 1,9).
C. PRZYPUŚĆMY, ŻE JAKAŚ, OSOBA ZOSTANIE PRZYJĘTA DO ZBORU, A POTEM NIEREGULARNIE PRZYCHODZI NA NABOŻEŃSTWA, ALBO TEŻ W OGÓLE NIE PRZYCHODZI - CO WÓWCZAS ZROBIĆ? PRZEDE WSZYSTKIM NALEŻY PODKREŚLIĆ, ŻE SŁOWO SPOŁECZNOŚĆ OZNACZA DZIELENIE SIĘ CZYMŚ, ALBO POSIADANIE CZEGOŚ JAKO WSPÓLNĄ WŁASNOŚĆ. CI, KTÓRZY ZOSTALI PRZYJĘCI, POWINNI WŁĄCZYĆ SIĘ DO ŻYCIA ZBOROWEGO, POMÓC W NIESIENIU BRZEMIENIA ODPOWIEDZIALNOŚCI I UCZESTNICZYĆ W PRACACH, KTÓRE POWINNY BYĆ WYKONANE. BIORĄC POD UWAGĘ KONKRETNIE TAKI WYPADEK, ŻE KTOŚ TYLKO UCZĘSZCZA NA JEDNO ZEBRANIE W TYGODNIU, MOŻNA STWIERDZIĆ, ŻE TAKA OSOBA NAPRAWDĘ NIE JEST W SPOŁECZNOŚCI! JEŚLI CHODZI O KOGOŚ, KTO PO PRZYJĘCIU NIGDY WIĘCEJ NIE PRZYCHODZI, TO ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA TO SPADA NA TEGOŻ CZŁOWIEKA. ZBÓR WINIEN DAĆ MU WIERNE I DUCHOWE ŚWIATŁO NA TO, CZYM JEST ZGROMADZENIE BOŻY. POTEM JUŻ TEN CZŁOWIEK WINIEN BYĆ POSŁUSZNY PRAWDZIE.
NIEWĄTPLIWIE ZAGADNIENIE PRZYJMOWANIA DO ZBORU JEST SKOMPLIKOWANĄ SPRAWĘ I W TYCH KILKU SŁOWACH DOTKNĘLIŚMY ZALEDWIE KILKU SPRAW DOTYCZĄCYCH TEGO ZAGADNIENIA. W ŚWIADOMOŚCI TEGO, ŻE WYWODY NASZE SĄ NIEKOMPLETNE, PRZEJDZIEMY DO ROZWAŻANIA NASTĘPNEGO WAŻNEGO PUNKTU.


ROZDZIAŁ IV
DUCH ŚWIĘTY W ZGROMADZENIU

Po czwarte, miejscowy zbór winien zachowywać poprzez słowo i czyn tę żywą prawdę, że;
(D) DUCH ŚWIĘTY JEST ZASTĘPCĄ CHRYSTUSA W ZGROMADZENIU.
NA PIERWSZY RZUT OKA STWIERDZENIE TO WYDAJE SIĘ BYĆ SPRZECZNE Z TYM, O CZYM MÓWILIŚMY W POPRZEDNIM ROZDZIALE, A MIANOWICIE, ŻE CHRYSTUS JEST GŁOWĄ ZGROMADZENIA. NIEMNIEJ, OBA STWIERDZENIA SĄ PRAWDZIWE. CHRYSTUS JEST GŁOWĄ ZGROMADZENIA, LECZ PRZYSŁAŁ DUCHA ŚWIĘTEGO JAKO SWEGO PRZEDSTAWICIELA NA ZIEMI. DLATEGO KAŻDY ZBÓR POWINIEN DAĆ DUCHOWI BOŻEMU NALEŻNE MU MIEJSCE.
JAK TO MOŻE BYĆ W PRAKTYCE?
1. PRZEDE WSZYSTKIM ZBÓR POWINIEN PROSIĆ GO O WSKAZYWANIE DROGI WE WSZYSTKICH
SPRAWACH, CZY TO:
A. W WYBORZE MIEJSCA NA WYDANIE PUBLICZNEGO ŚWIADECTWA,
B. W USTALANIU RODZAJÓW ZEBRAŃ, KTÓRE MAJĄ SIĘ TAM ODBYWAĆ,
C. W DOBORZE LUDZI, KTÓRZY MAJĄ BYĆ JEGO NARZĘDZIAMI W PRACY OPOWIADANIA SŁOWA
BOŻEGO,
D. W SPOSOBIE WYDATKOWANIA FUNDUSZÓW ZBOROWYCH I WRESZCIE,
E. W PRZESTRZEGANIU ZGODNEJ Z WOLĄ BOŻĄ DYSCYPLINY ZBOROWEJ, ITD.
2. PO DRUGIE, ZBÓR POWINIEN ZAWSZE DAWAĆ MIEJSCE ZWIERZCHNIEJ DZIAŁALNOŚCI DUCHA ŚWIĘTEGO. TUTAJ MAMY NA MYŚLI TO, ŻE DUCH ŚWIĘTY W DZIAŁANIU SWYM NIGDY NIE BĘDZIE NIEZGODNY ZE SŁOWEM, JAKKOLWIEK DZIAŁAJĄC WEDŁUG SWEJ WOLI NIE ZAWSZE BĘDZIE CZYNIŁ TO W SPOSÓB SZABLONOWY. NAWET SYMBOLE UŻYTE W SŁOWIE BOŻYM DLA OKREŚLENIA DUCHA, TAKIE JAK OGIEŃ, OLEJ, WODA I WIATR, MÓWIĄ O PŁYNNOŚCI, O ZACHOWANIU SIĘ, KTÓREGO NIE MOŻNA Z GÓRY PRZEWIDZIEĆ. A ZATEM MĄDRZY CHRZEŚCIJANIE BĘDĄ DOSTATECZNIE PODDANI, BY PRZYZNAĆ MU TE JEGO BOŻE UPRAWNIENIA.
TAK BYŁO NA POCZĄTKU W ZGROMADZENIU, ALE LUDZIE RYCHŁO ZOSTALI ZANIEPOKOJENI ZEBRANIAMI, KTÓRE BYŁY "WOLNE I SPOŁECZNE Z MINIMALNYM PRZESTRZEGANIEM SZTYWNYCH FORM". TAK WIĘC ZACZĘTO DODAWAĆ PEWNE KONTROLE, AŻ WRESZCIE I FORMALIZM I OBRZĘDOWOŚĆ WZIĘŁY GÓRĘ, I ZGROMADZENIE UTRACIŁ SWOJĄ DUCHOWĄ SIŁĘ. TO PRZEJŚCIE OD WOLNOŚCI W DUCHU DO KONTROLI LUDZKIEJ (CIELESNEJ) ZOSTAŁO OPISANE WE WZRUSZAJĄCY SPOSÓB PRZEZ JAMESA DENNEY'A. PISZE ON DOSYĆ OBSZERNIE, LECZ KAŻDY CZYTELNIK BĘDZIE MÓGŁ STWIERDZIĆ, ŻE STARANNE PRZESTUDIOWANIE TEGO ARTYKUŁU OBFICIE SIĘ OPŁACI.
KOMENTUJĄC WERSET "NIE ZAGASZAJCIE DUCHA", PISZE: "GDY DUCH ŚWIĘTY ZSTĄPIŁ NA ZGROMADZENIE W DZIEŃ PIĘĆDZIESIĄTNICY, UKAZAŁY SIĘ IM ROZDZIELONE JĘZYKI NA KSZTAŁT OGNIA, KTÓRY USIADŁ NA KAŻDYM Z NICH. WÓWCZAS USTA ICH ZOSTAŁY OTWARTE DLA OPOWIADANIA WIELKICH SPRAW BOŻYCH. CZŁOWIEK, KTÓRY ZOSTAŁ OBDARZONY TAKIM DAREM, OKREŚLANY JEST NA INNYM MIEJSCU JAKO PAŁAJĄCY, TJ. DOSŁOWNIE "KIPIĄCY DUCHEM". NOWONARODZENIE BYŁO RZECZYWIŚCIE W OWYCH DNIACH URODZENIEM SIĘ NA NOWO; ZAPALAŁO ONO W DUSZY MYŚLI I UCZUCIA, KTÓRE DOTĄD JEJ BYŁY OBCE, PRZYNOSIŁO ONO ŚWIADOMOŚĆ NOWYCH MOCY, NOWĄ WIZJĘ BOGA, NOWE UMIŁOWANIE ŚWIĘTOBLIWOŚCI, NOWE SPOJRZENIE NA PISMO ŚWIĘTE I NA SENS ŻYCIA LUDZKIEGO, CZĘSTO NOWĄ MOC DLA ŻARLIWEGO I DOBITNEGO PRZEMAWIANIA. W PIERWSZYM LIŚCIE DO KORYNTIAN PAWEŁ OPISUJE PIERWOTNY ZBÓR CHRZEŚCIJAŃSKI. NIKT NIE BYŁ MILCZĄCY POMIĘDZY NIMI, ANI JEDEN! GDY SIĘ SCHODZILI, JEDEN MIAŁ PSALM, CZY OBJAWIENIE, PROROCTWO, TŁUMACZENIE. OBJAWIENIE DUCHA DANE BYWAŁO KAŻDEMU KU POŻYTKOWI I WE WSZYSTKIM PŁOMIEŃ DUCHOWEGO OGNIA BYŁ GOTÓW ROZGORZEĆ. NAWRÓCENIE SIĘ DO CHRZEŚCIJAŃSKIEJ WIARY O PRZYJĘCIE APOSTOLSKIEJ EWANGELII NIE BYŁO DLA LUDZI RZECZĄ MAŁEJ WAGI; OZNACZAŁO ONO GŁĘBOKI PRZEWRÓT W CAŁEJ ICH NATURZE; NIGDY WIĘCEJ NIE BYLI TYMI, CO DAWNIEJ; BYLI NOWYM STWORZENIEM, Z NOWYM ŻYCIEM W SOBIE, PEŁNI ZAPAŁU I OGNIA. STAN TAKI, TAK BARDZO RÓŻNIĄCY SIĘ OD NATURALNEGO W ZWYKŁYM TEGO SŁOWA ZNACZENIU, Z KONIECZNOŚCI POCIĄGAŁ ZA SOBĄ TAKŻE I PEWNE TRUDNOŚCI. A CHRZEŚCIJANIN, POMIMO IŻ OTRZYMAŁ DAR DUCHA ŚWIĘTEGO, POZOSTAWAŁ NADAL JESZCZE CZŁOWIEKIEM I NIEWĄTPLIWIE CZŁOWIEKIEM, KTÓRY MUSIAŁ WALCZYĆ Z MARNOŚCIĄ, GŁUPOTĄ, AMBICJĄ I SAMOLUBSTWEM WSZELKIEGO RODZAJU. NA PIERWSZY RZUT OKA JEGO ENTUZJAZM WYDAWAĆ BY SIĘ MÓGŁ CZYMŚ, CO ZAJĄTRZYŁOBY RACZEJ, ANIŻELI USUWAŁO JEGO NATURALNE WADY. TO MOGŁOBY SPOWODOWAĆ, ŻE ZACZĄŁBY PRZEMAWIAĆ - JAKO ŻE W PIERWOTNYM ZGROMADZENIU KAŻDY MÓGŁ - GDY MOŻE BYŁOBY LEPIEJ, GDYBY MILCZAŁ. MOŻE ROZPOCZĄŁBY SIĘ GŁOŚNO MODLIĆ I UWIELBIAĆ ALBO NAUCZAĆ I TO W TAKI SPOSÓB, ŻE MĄDRZY MUSIELIBY WESTCHNĄĆ!... I DLA TEJ PRZYCZYNY OWI MĄDRZY, ALBO TEŻ TACY, KTÓRZY MNIEMAJĄ, ŻE SĄ MĄDRZY, BYLIBY SKŁONNI, ABY ODRADZAĆ UŻYWANIA DARÓW DUCHOWYCH:
"WSTRZYMAJ SIĘ" - PORADZILIBY ONI CZŁOWIEKOWI, KTÓREGO SERCE PAŁA W NIM I KTÓRY NIE MÓGŁBY SIĘ USPOKOIĆ, DOPÓKI BY PŁOMIEŃ TEN NIE ZNALAZŁ UJŚCIA NA ZEWNĄTRZ;
"WSTRZYMAJ SIĘ; OPANUJ SIĘ TROCHĘ; NIE GODZI SIĘ ROZUMNEJ ISTOCIE DAĆ SIĘ PONIEŚĆ W TEN SPOSÓB".
NIEWĄTPLIWIE PODOBNE SYTUACJE POWTARZAŁY SIĘ NIEJEDNOKROTNIE W ZBORZE W TESALONIKACH. WYNIKAJĄ ONE Z RÓŻNIC WIEKU I TEMPERAMENTU WIERZĄCYCH. STARSI I FLEGMATYCY SĄ NATURALNĄ - NIEWĄTPLIWIE OD PANA DANĄ PRZECIWWAGĄ DLA MŁODSZYCH I KREWKICH. LECZ MĄDROŚĆ, KTÓRA PRZYCHODZI Z DOŚWIADCZENIEM, MA SWOJE UJEMNE STRONY W PORÓWNANIU Z PAŁANIEM DUCHA. JEST ONA ZIMNA I POZBAWIONA ENTUZJAZMU I NIE UMIE SIĘ UZEWNĘTRZNIĆ; NIE UMIE NICZEGO ZAPALIĆ ANI ROZSZERZYĆ SIĘ. A PONIEWAŻ W DUSZACH LUDZKICH, JEST RZECZĄ WZBRONIONĄ LAĆ ZIMNĄ WODĘ NA TAKI ENTUZJAZM, GDY WYBUCHNIE W SŁOWACH PEŁNYCH OGNIA. TAKIE JEST ZNACZENIE SŁÓW: "NIE ZAGASZAJCIE DUCHA". ROZKAZ TEN OPARTY JEST NA ZAŁOŻENIU, ŻE DUCHA MOŻNA ZAGASIĆ. ZIMNE SPOJRZENIE, POGARDLIWE SŁOWA, MILCZENIE, UMYŚLNE LEKCEWAŻENIE, TO WSZYSTKO JEST DROGĄ DO ZAGASZANIA DUCHA. CZYNI TO RÓWNIEŻ BEZDUSZNA KRYTYKA.
KAŻDY WIE, ŻE NAJBARDZIEJ DYMI NOWO ZAPALONY OGIEŃ; ALE ABY SIĘ DYMU POZBYĆ NIE BĘDZIEMY LAĆ NA TEN OGIEŃ ZIMNEJ WODY, LECZ DAMY MU MOŻNOŚĆ ROZPALENIA SIĘ, AŻ BĘDZIE PŁONĄŁ JASNYM, CZYSTYM PŁOMIENIEM. JEŚLIŚ JEST MĄDRY, MOŻESZ NAWET DOPOMÓC, ABY ROZPALIŁ SIĘ NALEŻYCIE; MOŻESZ PRZEŁOŻYĆ PALIWO, LUB TEŻ POSTARAĆ SIĘ O LEPSZY CIĄG POWIETRZA; LECZ NAJMĄDRZEJSZĄ RZECZĄ, JAKĄ PRZEWAŻNIE LUDZIE ROBIĄ, GDY OGIEŃ SIĘ ZACZĄŁ PALIĆ, TO JEST POZOSTAWIENIE GO W SPOKOJU; TO TEŻ JEST NAJMĄDRZEJSZY SPOSÓB OBCHODZENIA SIĘ Z UCZNIEM PANA JEZUSA, KTÓREGO GORLIWOŚĆ PŁONIE JAK OGIEŃ. JEST RZECZĄ PRAWDOPODOBNĄ, ŻE OCZY NIEJEDNEGO BĘDZIE SZCZYPAŁ DYM, ALE DYM WNET PRZEMINIE; I NALEŻAŁOBY RACZEJ DO CZASU GO TOLEROWAĆ, MAJĄC NA UWADZE CIEPŁO. TO ZALECENIE APOSTOLSKIE MA BOWIEM OPIERAĆ SIĘ NA ZAŁOŻENIU, ŻE ISTNIEJE GORLIWOŚĆ DUCHA, CHRZEŚCIJAŃSKI ENTUZJAZM DLA TEGO, CO DOBRE, I ŻE TO WŁAŚNIE JEST NAJLEPSZĄ RZECZĄ NA ŚWIECIE. ENTUZJAZM TEN MOŻE BYĆ NIEWYSZKOLONY I NIEDOŚWIADCZONY; MOŻE JESZCZE POPEŁNIAĆ WSZELKIEGO RODZAJU POMYŁKI; MOŻE BYĆ CUDOWNIE ŚLEPY NA TE WSZYSTKIE OGRANICZENIA, KTÓRYMI TWARDE KONIECZNOŚCI ŻYCIOWE OGRANICZAJĄ SZLACHETNE NADZIEJE CZŁOWIEKA: LECZ JEST ON DANY OD BOGA; JEST EKSPANSYWNY; UDZIELA SIĘ INNYM; WART JEST WIĘCEJ JAKO SIŁA DUCHOWA, ANIŻELI WSZYSTKA MĄDROŚĆ ŚWIATA!
WSPOMNIAŁEM JUŻ, W JAKI SPOSÓB DUCH BYWA ZAGASZANY. SMUTEK OGARNIA TEGO, KTÓRY BADAJĄC HISTORIĘ ZGROMADZENIA WIDZI, ŻE JEST ONA JEDNYM PASMEM PRZEKROCZEŃ TEGO WŁAŚNIE RODZAJU, POWSTRZYMYWANYCH PRZEZ RÓWNIE DŁUGĄ SERIĘ BUNTÓW DUCHA. "GDZIE DUCH PAŃSKI", MÓWI APOSTOŁ NA INNYM MIEJSCU, "TAM WOLNOŚĆ". ALE W SPOŁECZNOŚCI LUDZI WOLNOŚĆ PRZYNOSI ZE SOBĄ TEŻ PEWNE NIEBEZPIECZEŃSTWO; JEST ONA W PEWNYM STOPNIU W WOJNIE Z PORZĄDKIEM, A STRÓŻOWIE PORZĄDKU NIE BARDZO LUBIĄ JEJ POBŁAŻAĆ. TAK STAŁO SIĘ JUŻ BARDZO WCZEŚNIE W DZIEJACH ZGROMADZENIA, ŻE W INTERESIE DOBREGO PORZĄDKU WOLNOŚĆ DUCHA ZOSTAŁA NIEMAL ZUPEŁNIE WYRUGOWANA. "DAR RZĄDZENIA" KTOŚ POWIEDZIAŁ "NA PODOBIEŃSTWO LASKI AARONOWEJ POŁKNĄŁ JAKOBY WSZYSTKIE INNE DARY". KIEROWNICY ZGROMADZENIA STALI SIĘ KASTĄ ZUPEŁNIE WYODRĘBNIONĄ OD JEGO ZWYKŁYCH CZŁONKÓW, I WYŁĄCZNIE DO NICH OGRANICZAŁO SIĘ UŻYWANIE WSZELKICH DUCHOWYCH DARÓW DLA BUDOWANIA ZGROMADZENIA. I WIĘCEJ JESZCZE, POWSTAŁA TAKA POTWORNA MYŚL, A NAWET ZACZĘTO JĄ PODDAWAĆ JAKO DOGMAT, ŻE ONI WYŁĄCZNIE SĄ SZAFARZAMI, ALBO JAK TO NIEKTÓRZY POWIADAJĄ, STRÓŻAMI ŁASKI I PRAWDY EWANGELII; TYLKO PRZEZ NICH LUDZIE MOGĄ WEJŚĆ W KONTAKT Z DUCHEM ŚWIĘTYM. MÓWIĄC PROSTYM JĘZYKIEM, DUCH ZOSTAŁ ZAGASZONY, GDY LUDZIE ZBIERALI SIĘ DLA UWIELBIENIA BOGA. NAD SERCAMI WSZYSTKICH WIERZĄCYCH, NAD PŁOMIENIEM, KTÓRY GORZAŁ W SERCACH BRACI, UMIESZCZONO NIEJAKO PRZYRZĄD DO GASZENIA; TEMU PŁOMIENIOWI NIE WOLNO SIĘ POKAZAĆ; NIE MOŻE PRZESZKADZAĆ, POPRZEZ WYBUCHY UWIELBIENIA, MODLITWY, ALBO PEŁNE OGNIA NAWOŁYWANIA I NARUSZAĆ GODNOŚCI I PORZĄDKU NABOŻEŃSTWA! ...POWIEDZIAŁEM, ŻE STAN, DO KTÓREGO ZOSTAŁ ZREDUKOWANY CHRZEŚCIJAŃSKI PORZĄDEK NABOŻEŃSTW, MIAŁ MIEJSCE JUŻ W BARDZO WCZESNYM OKRESIE ORAZ NIESTETY, PO WIĘKSZEJ CZĘŚCI, POZOSTAŁ TAKIM DO DZIŚ. CZY PRZYPUSZCZACIE, ŻEŚMY PRZEZ TO COŚ ZYSKALI? JA W TO NIE WIERZĘ. I PRZEZ CAŁE WIEKI STAN TEN STAWAŁ SIĘ OKRESAMI NIE DO ZNIESIENIA. KONSEKWENCJĄ TEGO BYŁO POWSTANIE TAKICH RUCHÓW RELIGIJNYCH JAK MONTANISTÓW W DRUGIM STULECIU, POWSTANIE "HERETYCKICH SEKT" W ŚREDNIOWIECZU. NIEZALEŻNYCH I KWAKRÓW W BRYTYJSKIEJ WSPÓLNOCIE NARODÓW, KAZNODZIEJÓW - LAIKÓW WESLEYANIZMU, ARMII ZBAWIENIA, BRACI Z PLYMOUTH I EWANGELICZNYCH STOWARZYSZEŃ NASZEJ DOBY - BYŁO TO I JEST W ROZMAITYM STOPNIU PROTESTEM DUCHA, I TO SŁUSZNYM I KONIECZNYM PROTESTEM DUCHA, PRZECIWKO WŁADZY KOŚCIELNEJ, KTÓRA BY GO CHCIAŁA ZAGASIĆ, A POPRZEZ TO ZAGASZENIE ZBURZYĆ ZGROMADZENIE". (JAMES DENNEY, "THE EPISTLES TO THE THESSALONIANS" W "THE EXPOSITOR'S BIBIE" LONDYN, HODDER I STOUGHTON, 1902, STR. 223-238).
3. Zbór zatem nigdy nie powinien więzić Ducha Świętego, ani przez jakieś przepisy niezgodne z Pismem, przez niezmienne programy, rytuały lub liturgie. Jakże często jest On tym zasmucony, gdy podejmujemy jakieś sztywne postanowienia, że zebranie musi się zakończyć o jakimś określonym czasie, że nabożeństwo musi mieć jakiś ściśle określony porządek, że usługiwanie Słowem w pewnym momencie nabożeństwa ku uwielbieniu, jest całkiem nie do przyjęcia! ...Takie zarządzenia mogą prowadzić li tylko do utraty duchowej mocy.
4. Dobrze by było, gdybyśmy się na chwilę zastanowili nad tym, jakby to wyglądało w naszych zborach, gdyby naprawdę polegano na Duchu Świętym jako na Kierowniku. C. H. Mackintosh daje w swoim dziale "The Assembly of God" (Miscellaneous Writings, New York: Loizeaux Bro., Tom III, str. 36) bardzo żywy opis takiej idealnej sytuacji, który tutaj zamieszczamy:
"My mamy zapewne zaledwie małe wyobrażenie o tym, czym byłby zbór, gdyby każdy członek był wyraźnie kierowany Duchem Świętym i zgromadzał się wyłącznie dla Jezusa. Nie musielibyśmy wówczas narzekać na nudne, ciężkie, bez pożytku przechodzące nabożeństwa. Nie balibyśmy się wtargnięcia nieduchowych (cielesnych) elementów i wynikającego z tego nerwowego czynienia czegoś - jakiejś formalnej modlitwy, mówienia dla samego mówienia, jakiegoś chwytania za śpiewnik, tylko dla wypełnienia czasu. W bezpośredniej obecności Pana każdy znałby swoje miejsce, każde udarowane naczynie byłoby napełnione, przygotowane, użyte przez rękę Pańską, każde oko byłoby zwrócone na Pana, każde serce Nim zajęte. Gdy czytano by rozdział (Pisma), byłby to głos Boży. Gdy powiedziano by słowo, to poruszałoby ono serce mocą. Gdy wzniesiono by słowa modlitwy, prowadziłaby ona przed sam Tron Boży. Gdy śpiewano by hymn, podniósłby on ducha w górę do Boga i byłby on jakby poruszeniem strun niebiańskich harf. Czulibyśmy, że jesteśmy prawdziwie w samej świątyni, gdy radowalibyśmy się przedsmakiem tego czasu, gdy będziemy wielbić Pana w onych pałacach w górze, skąd byśmy już nigdy nie musieli wychodzić".
DYSCYPLINA W ZGROMADZENIU
Jeśli miejscowy zbór ma być wiernym odbiciem całego Zgromadzenia Bożego, to musi również świadczyć o piątej, bardzo ważnej prawdzie, a mianowicie:
(E) Zgromadzenie Boże jest święte.
Ale w jaki sposób może temu dawać wyraz w praktycznym życiu?
1. Przede wszystkim może to czynić poprzez bogobojne życie tych, którzy mają w nim społeczność. To jest podstawą. Bóg życzy sobie praktycznego uświęcenia (l Tes. 4,3). To jest przyczyną, dlaczego prawdy dotyczące Zgromadzenia nie zostały umieszczone w jednym tylko, wyczerpującym rozdziale, czy odcinku Słowa Bożego, ale raczej rozsiane są w wielu miejscach Nowego Testamentu i są poprzedzielane praktycznymi pouczeniami, dotyczącymi świętego, chrześcijańskiego życia. Pan nie życzy sobie, aby Jego lud był nienaganny w zachowaniu li tylko pewnych zewnętrznych form kościelnego życia, ale aby żył jako żywe świadectwo prawdy Bożej.
2. Dla osiągnięcia tego celu zbór winien dbać o staranny dobór i podawanie nauk biblijnych. To nauczanie nie powinno się ograniczać do podawania jakichś oderwanych myśli, zaczerpniętych z tego czy innego miejsca, lecz powinno być konsekwentnym i systematycznym nauczaniem Słowa Bożego. Tylko w ten sposób święci otrzymają całe Słowo i w tym harmonijnym układzie, w którym Bóg nam je dał. Jakkolwiek systematyczne i zdrowe nauczanie będzie miało duże znaczenie dla zapobiegania rozplenienia się grzechu w zborze, to jednak jest rzeczą nieuniknioną, że w pewnych wypadkach należy odwołać się do działania dyscypliny. Kiedykolwiek bowiem wchodzi do zboru grzech i grozi zniweczeniem pokoju zborowego i podważaniem jego świadectwa, muszą być wszczęte kroki zapobiegawcze. "Nadszedł bowiem czas, aby się rozpoczął sąd od domu Bożego" (l Ptr. 4,17).
3. Działanie dyscypliny zborowej ma dwa zasadnicze cele:
a. ujawnienie i usunięcie nieodrodzonego człowieka ze zboru, jakkolwiek by wyznawał, że jest chrześcijaninem (wypadek opisany w l Jana 2,19);
b. ukaranie w taki sposób wierzącego, który zbłądził, aby osiągnąć jego nawrócenie się do Pana i do zboru. Środki dyscyplinarnej natury nigdy nie są celem samym w sobie, lecz zawsze służą jako sposób dla osiągnięcia duchowego wyzdrowienia;
4. W Nowym Testamencie opisane są różne stopnie i rodzaje kar, co stwierdzamy studiując poniższą listę.
a. W wypadku gdy jeden brat grzeszy przeciw drugiemu, należy z nim tę sprawę załatwić najpierw na osobności. Gdyby nie chciał posłuchać, wówczas dwie lub trzy dalsze osoby winny pójść do niego. Jeśliby i tego zbiorowego świadectwa nie chciał usłuchać, wówczas ta sprawa powinna się znaleźć na zgromadzeniu zboru. Gdyby i to usiłowanie nie odniosło skutku, wówczas należy go uważać za "poganina i celnika" (Mat. 18,15-17);
b. inną formą działania dyscyplinarnego jest napominanie (l Tes. 5,14). To powinno mieć miejsce wtedy, gdy jakiś brat "nie stoi w rzędzie" i nie chce się podporządkować tym, którzy są jego przełożonymi w Panu;
c. dalej czytamy o dwóch kategoriach ludzi, których należy unikać; są nimi:
ludzie nieporządni (2 Tes. 3,11.14.15), oraz ci, którzy czynią rozerwania (Rzym. 16,17). Nieporządną osobą jest ten, który nie chce pracować, podczas gdy ci drudzy powodują powstanie podziałów pomiędzy ludem Bożym, a czynią to w tym celu, aby pozyskać zwolenników dla siebie i - przy tej sposobności zdobyć materialne zyski;
d. heretyka należy się strzec po pierwszym i drugim napomnieniu (Tyt. 3,10). (Tutaj zachodzi jeszcze pytanie, czy oznacza to jakąś mniej surową karę, czy Apostoł miał na myśli wyłączenie);
e. wreszcie jest najsurowsza forma kary - wyłączenie ze zboru (1 Kor. 5,11.13). Ta kara jest zastrzeżona dla cudzołożników, chciwców, bałwochwalców, pijaków albo zdzierców.
5. Ważną rzeczą w sprawach dotyczących dyscypliny zborowej jest to, aby jak najstaranniej przestrzegać opierania się tylko na dokładnie sprawdzonych dowodach. Ogólne zasady, które obowiązują, przedstawia w sposób zwięzły br. C. H. Mackintosh w "Notes on Deutoronomy" (New York: Loizeaux Bro. Inc. Tom II, str. 263-265):
"Nie powinniśmy nigdy pozwolić sobie na sformułowanie opinii, a tym bardziej na działanie według tej opinii, bez oświadczenia dwóch lub trzech świadków. Jakkolwiek godnym zaufania i moralnie na wysokim poziomie stojącym byłby jeden świadek, jego świadectwo nie jest wystarczającą podstawą do wydania sądu. Możemy czuć się przekonani w naszym umyśle, że dana sprawa istotnie tak się miała, ponieważ mamy zaufanie do osoby, która nam o niej zakomunikowała, ale Bóg jest mądrzejszy od nas. Może być, iż dany świadek może być osobą jak najbardziej prawą i prawdomówną, tak że za skarby świata by nie skłamał, lub wydał nieprawdziwego świadectwa przeciwko komukolwiek - to wszystko może być prawdą, niemniej mamy obowiązek zastosowania się do Bożego prawa: "na zeznaniu dwóch albo trzech świadków opierać się będzie każda sprawa". Oby na to zwracano baczniej uwagę w Zgromadzeniu Bożym! Wartość tego przepisu w odniesieniu do wszelkich spraw związanych z dyscypliną, a we wszystkich wypadkach, gdzie chodzi o opinię czy dobrą sławę kogokolwiek - jest wprost nieoceniona! Zanim zbór w jakiejkolwiek sprawie poweźmie decyzję, albo wymierzy karę w jakimś konkretnym wypadku, powinien bezwzględnie starać się o wystarczająco jasne dowody. Jeśli znikąd takich dowodów nie otrzymujemy, czekajmy cierpliwie na Pana - ufając, że On na pewno da to wszystko, co jest potrzebne.
NA PRZYKŁAD, JEŚLI W JAKIMŚ ZBORZE ISTNIEJE JAKIEŚ MORALNE ZŁO, LUB TEŻ JAKIŚ BŁĄD W NAUCE, LECZ RZECZ TA WIADOMA JEST TYLKO JEDNEJ OSOBIE, KTÓRA JEST TEGO NAJZUPEŁNIEJ PEWNA - O TYM FAKCIE GŁĘBOKO I CAŁKOWICIE PRZEKONANA, CO NALEŻY W TAKIM PRZYPADKU ROBIĆ? CZEKAĆ, AŻ BÓG DA WYRAŹNE ŚWIADECTWO. DZIAŁANIE W INNY SPOSÓB BYŁOBY NARUSZENIEM BOŻEJ ZASADY, USTANOWIONEJ I DANEJ W SPOSÓB ZUPEŁNIE OCZYWISTY I TO PO WIELOKROĆ W SŁOWIE BOŻYM. CZY DANY ŚWIADEK MIAŁBY SIĘ CZUĆ ROZŻALONY LUB ZNIEWAŻONY, DLATEGO ŻE NIE PODJĘTO ŻADNYCH KROKÓW NA PODSTAWIE JEGO ŚWIADECTWA? OCZYWIŚCIE, ŻE NIE; RACZEJ NIE POWINIEN SIĘ SPODZIEWAĆ TAKIEJ RZECZY, I WIĘCEJ JESZCZE, NIE POWINIEN ON WYSTĘPOWAĆ JAKO ŚWIADEK, DOPÓKI TO, CO MA DO POWIEDZENIA, NIE MOŻE BYĆ UZGODNIONE Z ŚWIADECTWEM DALSZYCH - JEDNEJ LUB DWÓCH OSÓB. CZYŻ MOŻNA OSĄDZAĆ ZBÓR O OBOJĘTNOŚĆ LUB LEKCEWAŻENIE, DLATEGO ŻE NIE ZGADZA SIĘ NA DZIAŁANIE W MYŚL ŚWIADECTWA POJEDYNCZEGO CZŁOWIEKA? NIE, ALE RACZEJ BYŁOBY TO RAŻĄCYM ŁAMANIEM BOŻEGO PRZYKAZANIA, JEŚLIBY TAK POSTĄPIŁ.
NALEŻY TEŻ PAMIĘTAĆ, ŻE TA ZASADA, O TAK WIELKIM PRAKTYCZNYM ZNACZENIU, NIE OGRANICZA SIĘ W SWYM ZASTOSOWANIU TYLKO DO WYPADKÓW DYSCYPLINARNEJ NATURY I ZAGADNIEŃ ZWIĄZANYCH ZE ZBOREM LUDU BOŻEGO; MA ZASTOSOWANIE POWSZECHNE. NIE POWINNIŚMY NIGDY POZWOLIĆ SOBIE NA SFORMUŁOWANIE JAKIEGOŚ WNIOSKU BEZ POSIADANIA MATERIAŁU DOWODOWEGO W MIERZE PRZEZ BOGA OKREŚLONEJ; JEŚLI TAKIEGO MATERIAŁU NIE MAMY, A ZACHODZI KONIECZNOŚĆ, ABYŚMY WYDALI SĄD W JAKIEJŚ SPRAWIE. SAM PAN, WE WŁAŚCIWYM CZASIE DOSTARCZY NAM POTRZEBNYCH DANYCH. ZNANY NAM JEST WYPADEK, ŻE KOGOŚ OSKARŻONO FAŁSZYWIE DLATEGO, ŻE OSKARŻYCIEL OPARŁ SWOJE OSKARŻENIE NA DOWODACH DOSTARCZONYCH PRZEZ JEDEN JEGO ZMYSŁ; GDYBY BYŁ POTRUDZIŁ SIĘ, ABY UZYSKAĆ DOWODY POPRZEZ UŻYCIE JESZCZE JEDNEGO LUB DWÓCH DALSZYCH ZMYSŁÓW - NIE BYŁBY OSKARŻAŁ!
6. DALSZYM ASPEKTEM TEJ SPRAWY, KTÓRY ZASŁUGUJE NA BACZNĄ UWAGĘ, TO SPOSÓB, W JAKI NALEŻY WYMIERZAĆ KARĘ.
A. POWINNO TO BYĆ CZYNIONE W DUCHU ŁAGODNOŚCI, DAJĄC BACZENIE NA SAMEGO SIEBIE, ABYŚMY SAMI NIE BYLI KUSZENI (GAL. 6,1);
B. POWINIEN ON BYĆ ŚCIŚLE BEZSTRONNY. TAKI FAKT, NA PRZYKŁAD, ŻE WINOWAJCA JEST NAM BLISKI ZE WZGLĘDU NA POKREWIEŃSTWO, NIE POWINIEN W ŻADNYM WYPADKU WPŁYNĄĆ NA ZMIANĘ NASZEJ DECYZJI W TEJ SPRAWIE. NIE WOLNO MIEĆ WZGLĘDU NA OSOBY! (DEUT. L ,17; JAK. 2,1);
C. W WYPADKU WYŁĄCZENIA KOGOŚ ZE ZBORU, POWINNO TO BYĆ ZROBIONE PRZEZ CAŁY ZBÓR, A NIE PRZEZ JEDNĄ TYLKO OSOBĘ (2 KOR. 2,6). JESZCZE RAZ CYTUJEMY Z PISM BR. C. H. MACKINTOSHA ("THE DISCIPLINE OF THE ASSEMBLY" W MISCELLANEOUS WRITINGS - NEW YORK: LOIZEAUX BRO., TOM V, STR. 31,32): "NIE MA RZECZY BARDZIEJ POWAŻNEJ, ALBO PORUSZAJĄCEJ SERCE, JAK USUWANIE KOGOŚ OD STOŁU PAŃSKIEGO. JEST TO OSTATNI CZYN - NIEUNIKNIONY CZYN CAŁEGO ZBORU I WINIEN ON BYĆ DOKONANY ZE ZŁAMANYMI SERCAMI I OCZAMI PEŁNYMI ŁEZ. ALE NIESTETY, CZĘSTO BYWA INACZEJ! JAK CZĘSTO TEN TAK BARDZO POWAŻNY I ŚWIĘTY OBOWIĄZEK PRZYBIERA FORMĘ KRÓTKIEGO FORMALNEGO KOMUNIKATU, ŻE TAKA A TAKA OSOBA PRZESTAŁA BYĆ CZŁONKIEM SPOŁECZNOŚCI. CZY TRZEBA TU PODKREŚLIĆ, ŻE W TEN SPOSÓB STOSOWANA DYSCYPLINA ZBOROWA MIJA SIĘ ZUPEŁNIE Z CELEM, ŻE BEZ MOCY PRZECHODZI OBOK SERCA TEGO, KTÓRY ZBŁĄDZIŁ, JAK I CZŁONKÓW ZBORU? JAK ZATEM WINNO ODBYĆ SIĘ UKARANIE? TAK JAK JEST ONO OPISANE W 5-TYM ROZDZIALE LISTU DO KORYNTIAN. GDY DANY WYPADEK JEST TAK OCZYWISTY, ŻE WSZELKA DYSKUSJA I WSZELKIE ZASTANAWIANIE SIĘ JEST NIEPOTRZEBNE, WÓWCZAS CAŁY ZBÓR WINIEN BYĆ WEZWANY NA SPECJALNE ZEBRANIE, GDYŻ SPRAWA TAKA JEST RZECZYWIŚCIE DOSTATECZNIE WAŻNA, ABY ZWOŁAĆ SPECJALNE ZEBRANIE CZŁONKÓW. WSZYSCY POWINNI W MIARĘ MOŻLIWOŚCI BYĆ OBECNI I PROSIĆ O ŁASKĘ, ABY UMIEĆ GRZECH TEN WZIĄĆ NA SIEBIE, UPAŚĆ PRZED PANEM W OSĄDZANIU SAMYCH SIEBIE I NIEJAKO ZŁOŻYĆ OFIARĘ ZA GRZECHY. ZBÓR W TAKIEJ CHWILI NIE ZBIERA SIĘ, ABY ROZWAŻAĆ COKOLWIEK, LUB DYSKUTOWAĆ. DANY WYPADEK WINIEN BYĆ JUŻ PIERWEJ NAJDOKŁADNIEJ ZBADANY I WSZYSTKIE FAKTY ZEBRANE PRZEZ TYCH, KTÓRZY SĄ POWOŁANI DO CZUWANIA NAD SPRAWAMI DOTYCZĄCYMI CHRYSTUSA I JEGO ZGROMADZENIA; A GDY RZECZ JEST CAŁKOWICIE USTALONA I WSZYSTKIE DOWODY NIEZBICIE STWIERDZAJĄCE FAKT PRZEWINIENIA DANEGO CZŁOWIEKA, WÓWCZAS CAŁY ZBÓR MA ZA ZADANIE DOKONAĆ W NAJGŁĘBSZYM ŻALU I UPOKORZENIU AKTU USUNIĘCIA ZŁOCZYŃCY SPOŚRÓD SIEBIE. JEST TO AKT POSŁUSZEŃSTWA ŚWIĘTEMU ROZKAZOWI PAŃSKIEMU".
7. NIE TRZEBA CHYBA PODKREŚLAĆ, ŻE CHRZEŚCIJANIN NIE POWINIEN ROZGŁASZAĆ PRZEWINIEŃ SWOICH BLIŹNICH, ALE RACZEJ PRZYKRYĆ JE SZATĄ UPRZEJMEGO MILCZENIA, CO RÓWNIEŻ ODNOSI SIĘ DO KARY (GEN. 9,23); NIECHAJ NIE WIEDZĄ O TYM OBCY, KTÓRZY NIE SĄ ZAINTERESOWANI. TYLKO W TEJ MIERZE, W JAKIEJ ZBÓR PRZEDSIĘBIERZE STANOWCZĄ AKCJĘ W WALCE Z GRZECHEM, MOŻE ON MIEĆ NADZIEJĘ ZACHOWANIA SWEGO PRAWDZIWEGO CHARAKTERU JAKO MINIATURY ŚWIĘTEGO PRZYBYTKU BOŻEGO.
MOŻE NALEŻAŁOBY DODAĆ NA TYM MIEJSCU, ŻE NOWY TESTAMENT ZAKŁADA, IŻ KAŻDY WIERZĄCY JEST CZŁONKIEM JAKIEGOŚ ZBORU; W PRZECIWNYM WYPADKU BYŁBY WOLNY OD PODLEGANIA DYSCYPLINIE KTÓREGOKOLWIEK ZBORU, A TAKA WOLNOŚĆ BYŁABY PEŁNA WIELKICH NIEBEZPIECZEŃSTW DLA JEDNOSTKI.


ROZDZIAŁ V
POWIĘKSZANIE SIĘ ZGROMADZENIA

Dalszą, godną uwagi prawdą, dotyczącą Zgromadzenia, którą zbór powinien wprowadzać w życie jest to, że
(F) KU ZBUDOWANIU ZGROMADZENIA DANE SĄ DARY.
1. PONIEWAŻ SKUTKAMI ZBUDOWANIA SĄ WZROST I POWIĘKSZANIE SIĘ, ZAJMIEMY SIĘ OBECNIE BOŻYM PROGRAMEM ROZWOJU ZGROMADZENIA.
W DOBIE OBECNEJ ZGROMADZENIE JEST TYM CZYNNIKIEM, POPRZEZ KTÓRY UPODOBAŁO SIĘ BOGU ROZSZERZAĆ WIARĘ CHRZEŚCIJAŃSKĄ. TROSKĄ KAŻDEGO ZBORU POWINNO BYĆ ZAWSZE TO, ABY SIĘ POWIĘKSZAĆ, OSIĄGNĄĆ NOWE TERENY DZIAŁANIA, DAĆ INNYM ZNAĆ O SOBIE, STARAĆ SIĘ O POWSTANIE NOWYCH ZBORÓW.
JAK WSPOMNIANO PRZEDTEM, ZMARTWYCHWSTAŁA GŁOWA ZGROMADZENIA - PAN JEZUS, PRZYGOTOWAŁ DARY DLA ZGROMADZENIA, A W MIARĘ, JAK SIĘ TYCH DARÓW UŻYWA, ZGROMADZENIE ROŚNIE.
2. WCZEŚNIEJ WSPOMNIANO RÓWNIEŻ, ŻE PIERWOTNYMI DARAMI (PIĘCIOMA) BYLI APOSTOŁOWIE, PROROCY, EWANGELIŚCI, PASTERZE I NAUCZYCIELE. PODDANO RÓWNIEŻ MYŚL, ŻE PIERWSZE DWA BYŁY GŁÓWNIE ZWIĄZANE Z ZAKŁADANIEM FUNDAMENTÓW ZGROMADZENIA I ŻE ICH NIEZBĘDNOŚĆ, W OGÓLNYM SENSIE TEGO SŁOWA, MINĘŁA Z CHWILĄ, GDY CAŁE SŁOWO BOŻE ZOSTAŁO JUŻ PODANE W FORMIE PISANEJ.
TO ZNACZY, ŻE TERAZ MAMY W ZASADZIE TRZY DARY - EWANGELISTÓW, PASTERZY I NAUCZYCIELI. ZASTANOWIMY SIĘ NAD CELEM UDZIELANIA DARÓW I NA TYM, JAK ONE DZIAŁAJĄ.
3. CEL DARÓW PODANY JEST W 12 I 13 WIERSZU, 4 ROZDZIAŁU LISTU DO EFEZJAN: "ABY PRZYGOTOWAĆ ŚWIĘTYCH DO DZIEŁA POSŁUGIWANIA, DO BUDOWANIA CIAŁA CHRYSTUSOWEGO, AŻ DOJDZIEMY WSZYSCY DO JEDNOŚCI MIARY I POZNANIA SYNA BOŻEGO, DO MĘSKIEJ DOSKONAŁOŚCI, I DOROŚNIEMY DO WYMIARÓW PEŁNI CHRYSTUSOWEJ". TO SŁOWO OBJAWIA NAM, ŻE DARY DANE NAM SĄ W JEDNYM WŁAŚCIWIE CELU, A MIANOWICIE:
- KU ZBUDOWANIU ŚWIĘTYCH W WIERZE TAK, ABY ONI Z KOLEI MOGLI WYKONYWAĆ DZIEŁO USŁUGIWANIA, ABY CIAŁO CHRYSTUSA MOGŁO BYĆ ZBUDOWANE I LICZEBNIE, I DUCHOWO. TO ŚWIĘCI WŁAŚNIE SĄ TYMI, KTÓRZY MAJĄ WYKONYWAĆ TO DZIEŁO USŁUGIWANIA.
WEDŁUG BOŻEGO WZORU PRACUJĄ EWANGELIŚCI, PASTERZE I NAUCZYCIELE, MAJĄC NA CELU OSIĄGNIĘCIE, PRZYGOTOWANIE I WYPOSAŻENIE INNYCH DO WYKONYWANIA PRACY USŁUGIWANIA.
JAKKOLWIEK NIE KAŻDY CHRZEŚCIJANIN MA DAR EWANGELISTY, PASTERZA CZY NAUCZYCIELA, TO JEDNAK KAŻDY - WEDŁUG SŁOWA BOŻEGO - POWINIEN BYĆ CZYNNY W CHRZEŚCIJAŃSKIEJ SŁUŻBIE. KAŻDY CZŁONEK ZGROMADZENIA POWINIEN UWIELBIAĆ BOGA, ZDOBYWAĆ DUSZE DLA PANA, STUDIOWAĆ BIBLIĘ I PROPAGOWAĆ WIARĘ. TE POWAŻNE OBOWIĄZKI SĄ RÓWNIEŻ PODKREŚLANE W DRUGIM LIŚCIE DO TYMOTEUSZA 2,2: ,,A CO SŁYSZAŁEŚ ODE MNIE WOBEC WIELU ŚWIADKÓW, TO PRZEKAŻ LUDZIOM GODNYM ZAUFANIA, KTÓRZY BĘDĄ ZDOLNI I INNYCH NAUCZAĆ".
4. TAKI SPOSÓB DZIAŁANIA JEST POŻYTECZNY, CO JEST WIDOCZNE NA PIERWSZY RZUT OKA. REZULTATEM TAKIEGO PORZĄDKU JEST SZYBKI ROZWÓJ ZGROMADZENIA - ROZSZERZANIE SIĘ CHRZEŚCIJAŃSKIEJ WIARY W SZYBKIM TEMPIE. POSZCZEGÓLNI CHRZEŚCIJANIE STAJĄ SIĘ DOJRZALI PRZEZ WYKONYWANIE FUNKCJI POWIERZONYCH IM PRZEZ BOGA. TA WŁAŚNIE DOJRZAŁOŚĆ JEST NAJLEPSZĄ OCHRONĄ PRZED POPADNIĘCIEM W JAKĄŚ BŁĘDNĄ NAUKĘ, KTÓRYCH TYLE JEST OBECNIE NA ŚWIECIE. W TEN SPOSÓB ZATEM ROZWIJAJĄCY SIĘ I W TEN SPOSÓB DOCHODZĄCY DO STANU DOJRZAŁOŚCI ZGROMADZENIE REPREZENTUJE W NAJWIERNIEJSZY SPOSÓB CIAŁO CHRYSTUSOWE NA ZIEMI.
5. PRZECIWSTAWIENIEM DO TEGO JEST SYSTEM, KTÓRY JEST BARDZO POWSZECHNY W CHRZEŚCIJAŃSTWIE W DOBIE DZISIEJSZEJ. JEDNEGO CZŁOWIEKA OBIERA SIĘ JAKO DUCHOWNEGO, USŁUGUJĄCEGO W ZGROMADZENIU. ON WYGŁASZA KAZANIA, CHRZCI NOWONAWRÓCONYCH, PRZEPROWADZA UROCZYSTOŚCI KOMUNII I WYPEŁNIA WSZYSTKIE RELIGIJNE OBOWIĄZKI, ZWIĄZANE ZE ZGROMADZENIEM SIĘ WIERZĄCYCH. LUDZIE SŁUCHAJĄ BIERNIE KAZAŃ TYDZIEŃ ZA TYGODNIEM, ALE W OGROMNEJ WIĘKSZOŚCI WYPADKÓW, NIESTETY, STANOWCZO ODMÓWILIBY WZIĘCIA W TYM WSZYSTKIM JAKIEGOKOLWIEK CZYNNEGO UDZIAŁU, WYCHODZĄC Z ZAŁOŻENIA, ŻE PO TO PŁACĄ KOMUŚ WYNAGRODZENIE, ABY TE CZYNNOŚCI WYKONYWAŁ ZA NICH! W TEN SPOSÓB LUDZIE CI STAJĄ SIĘ, KRÓTKO MÓWIĄC, WYTRAWNYMI SMAKOSZAMI KAZAŃ, ALE POSIADAJĄCYMI WŁAŚCIWIE BARDZO MAŁĄ ZNAJOMOŚĆ PRAWD SŁOWA BOŻEGO. PRZY TYM ZAWSZE ISTNIEJE TO NIEBEZPIECZEŃSTWO, ŻE LUDZIE CI, WYCHOWANI OTOCZENIEM EWANGELICZNYM, POZOSTAJĄ DO KOŃCA ŻYCIA ZALEDWIE "DZIEĆMI MIOTANYMI UNOSZONYMI LADA WIATREM NAUKI PRZEZ OSZUSTWO I PRZEZ PODSTĘP"(EFEZ. 4, 14).
TAKIE WŁAŚNIE REFLEKSJE SKŁONIŁY ALEKSANDRA MADARENA DO NAPISANIA NASTĘPUJĄCYCH SŁÓW W SWOJEJ KSIĄŻCE PT.: "KOLOSANIE I FILEMON" (THE EXPOSITORS BIBIE, LONDON: HODDER I STOUGHTON, 1903, STR. 328-330): "NIE MOGĘ MYŚLEĆ INACZEJ, JAK TYLKO W TEN SPOSÓB, ŻE OBECNY SYSTEM, W KTÓRYM PUBLICZNE NAUCZANIE W ZGROMADZENIU ZOSTAŁO POZOSTAWIONE JEDYNIE SPECJALNEJ KLASIE LUDZI, WYRZĄDZIŁ SPRAWIE BOŻEJ DUŻE SZKODY. DLACZEGO MA ZAWSZE PRZEMAWIAĆ TYLKO JEDEN CZŁOWIEK, A SETKI INNYCH, KTÓRZY RÓWNIEŻ MOGLIBY NAUCZAĆ, MAJĄ SIEDZIEĆ I SŁUCHAĆ TYLKO, LUB UDAWAĆ, ŻE SŁUCHAJĄ? JA NIENAWIDZĘ ZMIAN DOKONYWANYCH SIŁĄ I NIE WIERZĘ, ABY JAKAKOLWIEK INSTYTUCJA, CZY TO POLITYCZNA, CZY TEŻ KOŚCIELNA, KTÓRA WYMAGAŁABY WYMIECENIA JEJ GWAŁTEM, BYŁA ISTOTNIE DOJRZAŁA DO USUNIĘCIA; NIEMNIEJ WIERZĘ W TO, ŻE GDYBY POZIOM NASZEGO DUCHOWEGO ŻYCIA NAPRAWD SIĘ PODNIÓSŁ, TO NOWE FORMY WYTWORZYŁYBY SIĘ SPONTANICZNIE, W KTÓRYCH ZNALAZŁOB WYRAZ UZNANIE W BARDZIEJ WŁAŚCIWY SPOSÓB TEJ WIELKIEJ ZASADY, NA KTÓREJ ZBUDOWANA JEST DEMOKRACJA CHRZEŚCIJAŃSKA; A MIANOWICIE TO, CO MÓWI PISMO: "WYLEJĘ DUCHA MEGO NA WSZELKIE CIAŁO I PROROKOWAĆ BĘDĄ".
6. TA DYSKUSJA NA TEMAT JEDNOOSOBOWEJ USŁUGI SPROWADZA NAS DO PYTANIA: "CO WIĘC Z SYSTEMEM KLERYKALNYM? CZY JEST ON BIBLIJNY?" BĘDZIEMY SIĘ STARALI NA NATARCZYWIE NASUWAJĄCE SIĘ PYTANIE ODPOWIEDZIEĆ, JAK NASTĘPUJE:
NAJPIERW USTALIMY, CO ROZUMIEMY POD SŁOWEM "DUCHOWIEŃSTWO". OTÓŻ JEST TO ODDZIELNA KASTA LUDZI, PRZEZ LUDZI ORDYNOWANA DO WYKONYWANIA OBOWIĄZKÓW W ZAKRESIE SŁUŻBY BOŻEJ, KTÓREJ PRZEWAŻNIE DANE JEST WYŁĄCZNE PRAWO DO WYKONYWANIA OBRZĄDKÓW I PILNOWANIA PRZESTRZEGANIA PRZEPISÓW W ZGROMADZENIU.
NA WSTĘPIE TYCH RAZWAŻAŃ CHCIELIBYŚMY STWIERDZIĆ Z RADOŚCIĄ, ŻE WIELU LUDZI, KTÓRZY ZAJMOWALI STANOWISKA DUCHOWNYCH, BYŁO WYBITNYMI SŁUGAMI BOŻYMI I CHRYSTUS PAN UŻYWAŁ ICH W CUDOWNY SPOSÓB. W STOSUNKU DO WIELU Z NICH MAMY DŁUG WDZIĘCZNOŚCI, A TO ZA ICH SŁUŻBĘ W GŁOSZENIU SŁOWA, ZARÓWNO PRZEZ SŁOWO MÓWIONE, JAK I PISANE; UZNAJEMY TO BARDZO CHĘTNIE. SERCA NASZE BOWIEM SĄ GOTOWE OBJĄĆ BRATNIM UŚCISKIEM WSZYSTKICH, KTÓRZY WIERZĄ W PANA JEZUSA CHRYSTUSA.
NIEMNIEJ MUSIMY TO STWIERDZIĆ Z CAŁĄ STANOWCZOŚCIĄ, CAŁKIEM SZCZERZE I OTWARCIE, ŻE POJĘCIA "DUCHOWNY" (W ZNACZENIU KSIĄDZ) NIE MOŻNA ZNALEŹĆ W NOWYM TESTAMENCIE. NIGDZIE NIE MOŻEMY ZNALEŹĆ PRZYKŁADU, ABY JEDEN CZŁOWIEK STAŁ NA CZELE ZBORU. (NA KOŃCU LISTU DO TYTUSA ZNAJDUJEMY NOTATKĘ, KTÓRA STWIERDZA, ŻE LIST DO TYTUSA, KTÓRY BYŁ PIERWSZYM BISKUPEM ZBORU KRETEŃSKIEGO, NAPISANY JEST Z NIKOPOLA, MIASTA MACEDOŃSKIEGO. ALE NIKT NIE MOŻE KATEGORYCZNIE STWIERDZIĆ, ŻE NOTATKA TA BYŁA CZĘŚCIĄ ORYGINALNEGO TEKSTU; ZOSTAŁA ONA PÓŹNIEJ DODANA PRZEZ TŁUMACZY, KTÓRZY NATURALNIE BYLI NASTAWIENI W DUCHU KLERYKALIZMU. NP, REVISED YERISION, TJ. PÓŹNIEJSZE POPRAWIONE WYDANIE BIBLII W JĘZYKU ANGIELSKIM, OMIJA TĘ NOTATKĘ ZUPEŁNIE).
POJĘCIE "DUCHOWNEGO" (KSIĘDZA CZY PASTORA) NIE TYLKO ŻE NIE MA POPARCIA W NOWYM TESTAMENCIE, LECZ WIĘCEJ NAWET, WIERZYMY, ŻE JEST ONO SPRZECZNE Z NAUKĄ NOWEGO TESTAMENTU.
A. PO PIERWSZE GWAŁCI ONO ZASADĘ POWSZCHNEGO KAPŁAŃSTWA WSZYSTKICH WIERZĄCYCH (1 PTR. 2,5.9). W STARYM TESTAMENCIE BYŁA KLASA LUDZI, KTÓRZY STALI POMIĘDZY BOGIEM A LUDŹMI. W CHRZEŚCIJAŃSTWIE NATOMIAST WSZYSCY WIERZĄCY SĄ KAPŁANAMI, POSIADAJĄC WSZYSTKIE SZCZEGÓLNE UPRAWNIENIA, KTÓRE PRZYNOSI Z SOBĄ KAPŁAŃSTWO, LECZ PONOSZĄ RÓWNIEŻ CAŁĄ, ZWIĄZANĄ Z TYM ODPOWIEDZIALNOŚĆ. W PRAKTYCE USŁUGIWANIE JEDNOOSOBOWE ZMUSZA BOWIEM DO MILCZENIA INNYCH I PRZESZKADZA W USŁUGIWANIU CHRZEŚCIJAŃSKIM KAPŁANOM.
B. PO DRUGIE, SYSTEM KLERYKALNY ZABRANIA SWOBODNEGO UŻYWANIA DARÓW W ZGROMADZENIU (1 KOR. 12,14), POPRZEZ SAMOWOLNE OGRANICZENIE USŁUGI DO USŁUGIWANIA JEDNEGO CZŁOWIEKA, LUB TEŻ OFICJALNIE DO TEGO CELU PRZEZNACZONEJ GRUPY LUDZI.
C. POZA TYM OGRANICZA TEN SYSTEM PRAWO UDZIELANIA TZW. SAKRAMENTÓW DO TZW. STANU DUCHOWNEGO, CZEGO WYRAŹNIE PISMO ŚWIĘTE NIE POLECA.
D. ZASADA PŁATNOŚCI ZA USŁUGIWANIE, KTÓRA PRAWIE ZAWSZE TOWARZYSZY SYSTEMOWI KLERYKALNEMU, POCIĄGA ZA SOBĄ W SPOSÓB NIEUNIKNIONY ISTNIENIE UZALEŻNIENIA OD JAKIEJŚ OSOBY, LUB OSÓB MAJĄCYCH MOŻNOŚĆ DECYDOWANIA O TYCH SPRAWACH. TE WYŻSZE WŁADZE MOGĄ WYWIERAĆ NA DUCHOWNEGO NACISK, NARZUCAJĄC MU SZTUCZNY I NIEDUCHOWY SPOSÓB OSIĄGANIA EFEKTOWNYCH WYNIKÓW PRACY. JEST RZECZĄ POWSZECHNIE STOSOWANĄ NP. WYDAWAĆ SĄD O PRACY DUCHOWNEGO WEDŁUG LICZBY OSÓB, O JAKĄ POWIĘKSZYŁ SIĘ STAN CZŁONKÓW DANEGO ZGROMADZENIA W CZASIE ROKU. TO NIE TYLKO NIE JEST PRAWDZIWĄ MIARĄ SKUTECZNOŚCI USŁUGIWANIA, ALE STWARZA SILNĄ POKUSĘ OBNIŻENIE DUCHOWYCH WARUNKÓW, KTÓRYM POWINNI ODPOWIADAĆ KANDYDACI NA CZŁONKÓW ZBORU, ABY TYLKO MÓC POCHWALIĆ SIĘ WYBITNYMI WYNIKAMI W PRACY. NIE JEST RZECZĄ SŁUSZNĄ, ABY SŁUGA CHRYSTUSOWY MIAŁ BYĆ W TEN SPOSÓB ZWIĄZANY, JAKBY ZAKUTY W KAJDANY I OGRANICZONY. POWINIEN BYĆ ZAWSZE WOLNYM, BOŻYM CZŁOWIEKIEM (GAL. 1,10).
E. SYSTEM KLERYKALNY STWARZA PODATNY GRUNT DLA I TAK ZAWSZE GROŹNEJ POKUSY, ABY LUDZI ZGROMADZAĆ WOKÓŁ CZŁOWIEKA, ZAMIAST WOKÓŁ CHRYSTUSA. JEŚLI TYLKO JAKIŚ CZŁOWIEK JEST SIŁĄ PRZYCIĄGAJĄCĄ DLA LUDZI DANEGO ZBORU, TO ATRAKCJA TA PRZESTANIE ISTNIEĆ Z CHWILĄ, GDY TEN CZŁOWIEK SIĘ USUNIE. JEŚLI NATOMIAST ŚWIĘCI ZGROMADZAJĄ SIĘ, PONIEWAŻ PAN JEST OBECNY, TO BĘDĄ WIERNI, PONIEWAŻ ON JEST WIERNY.
F. MOŻE NIE W TEORII, ALE NA PEWNO W PRAKTYCE, DUCHOWIEŃSTWO PRZYCZYNIŁO SIĘ WALNIE DO ZACIEMNIENIA PRAWDY O TYM, ŻE CHRYSTUS JEST GŁOWĄ ZGROMADZENIA (EFEZ. L ,22), A W NIEKTÓRYCH WYPADKACH TĘ PRAWDĘ ZATARLI ZUPEŁNIE.
G. JEŚLIBY KTOŚ CHCIAŁ ARGUMENTOWAĆ W TEN SPOSÓB, ŻE BISKUPI, O KTÓRYCH MOWA W NOWYM TESTAMENCIE, SĄ ODPOWIEDNIKIEM OBECNYCH DUCHOWNYCH, TO NA TO ODPOWIEMY, ŻE NOWY TESTAMENT MÓWI O KILKU BISKUPACH W JEDNYM ZBORZE (FILIP, L, L), A NIE O JEDNYM BISKUPIE, KTÓRY BY PRZEWODNICZYŁ (BYŁ PRZEŁOŻONYM) JEDNEMU, CZY TEŻ KILKU ZBOROM.
H. NIE MOŻNA ZAPRZECZYĆ TEMU FAKTOWI, ŻE WIELU SPOŚRÓD DUCHOWIEŃSTWA TO UDAROWANI SŁUDZY JEZUSA CHRYSTUSA, USŁUGUJĄCY ZGROMADZENIU. ALE NALEŻY PAMIĘTAĆ, ŻE DARY TE OTRZYMALI ONI NIE W WYNIKU NOMINACJI LUB ORDYNACJI, DOKONANEJ PRZEZ LUDZI DLA SPRAWOWANIA PRACY DUCHOWNEGO, LECZ DANE ONE IM ZOSTAŁY PRZEZ SAMEGO PANA JEZUSA. ZOBOWIĄZANI ONI ZOSTALI PRZEZ TO DO USŁUGIWANIA W TAKI SPOSÓB, ABY ŚWIĘCI ZOSTALI DOSTATECZNIE ZBUDOWANI, ABY MÓC USŁUGIWAĆ INNYM, A NIE W TEN SPOSÓB, ABY ŚWIĘCI ZAWSZE BYLI UZALEŻNIENI OD NICH.
I. JAK WIELKIE ZŁO WYNIKŁO Z TEGO, ŻE LUDZIE, KTÓRYCH NIE POWOŁAŁ PAN, ZOSTALI POPRZEZ LUDZKĄ ORDYNACJĘ POWOŁANI DO PEŁNIENIA FUNKCJI DUCHOWYCH JEST RZECZĄ TAK OCZYWISTĄ, ŻE NIE BĘDZIEMY TRACIĆ CZASU, ABY SIĘ NAD TYM ZASTANAWIAĆ NA TYM MIEJSCU.
J. I WRESZCIE TAM, GDZIE JEDEN CZŁOWIEK JEST ODPOWIEDZIALNY ZA PRACĘ NAUCZYCIELSKĄ W ZBORZE, NIE DZIAŁAJĄ ŻADNE HAMULCE, ANI TEŻ KONTROLA JEGO DZIAŁALNOŚCI, A WÓWCZAS POWSTAJE NIEBEZPIECZEŃSTWO JEDNOSTRONNEJ INTERPRETACJI - JEŚLI NIE JAKIEJŚ FAŁSZYWEJ NAUKI. TAM NATOMIAST, GDZIE DUCH ŚWIĘTY MA SWOBODĘ PRZEMAWIANIA POPRZEZ RÓŻNE DARY W ZGROMADZENIU, WIĘCEJ ASPEKTÓW PRAWDY STAJE SIĘ WIDOCZNYCH I TAM, GDZIE WSZYSCY ŚWIĘCI PILNIE PORÓWNUJĄ JEDNO MIEJSCE PISMA Z DRUGIM, JEST MNIEJSZE NIEBEZPIECZEŃSTWO ZARAŻENIA SIĘ BŁĘDEM.
I TAK, JAKKOLWIEK DUŻO BŁOGOSŁAWIEŃSTWA NIEJEDNOKROTNIE SPŁYNĘŁO DZIĘKI USŁUDZE MĘŻÓW REPREZENTUJĄCYCH SYSTEM KLERYKALNY, TO JEDNAK WIERZYMY, ŻE NIE TYLKO NIE JEST TO NAJLEPSZE, CO BÓG CHCE, ABYŚMY POSIADALI, LECZ WRĘCZ PRZECIWNIE - UWAŻAMY, ŻE SYSTEM TEN POWAŻNIE SZKODZI ZGROMADZENIU.

ciąg dalszy (całość) w załączniku:
| http://forum.protestanci.info/download.php?id=120 |